دختران و پسران خانواده برتر

دوستان تا حالا واژه رزاق ب گوشتون خورده؟

اولش همه از من خوششون میاد ولی کافی 2 روز با حاشون بگردم منو میذارن کنار 

نه کر دارم نه خانواده همه درها به روی من بسته است .

منم تنهام، هیچکس منو دوس نداره

چون خوش تیپ نیسم 

خوش قیافه نیسم

پولدار نیسم

ساده بگم 

اصلا نابودم 

ولی با همه این چیزا یه چیزی این تنهایی داره که به عشقهای بی ارزش این دوره زمونه صدتا میرزه 

ولی هیشکی واسه ازدواج دوسم نداره

در حدی حالم بده ک دوست دارم بمیرم :)

ولی اون استعداد هنری داره هم ارایشگری بلده و هم خیاطی  اما من هیچ استعداد  هنری ندارم و برای همین همه اونو تحسین میکنن به خصوص مادرم 

مطمئنم اگه من استاد کارهای  هنری بودم اما درسم خوب  نبود یعنی جام با دختر عموم عوض میشد همه اونو تحسین میکردن 

به خدا دیگه خسته شدم از این همه مقایسه  شدن...ارزومه  که بمیرم در ضمن خیلی هم خجالتیم  تو رو خدا یه نفر بگه چیکار کنم؟ خودکشی خوبه نه؟

---

شمابجای بداندیشی بفکرتلاش برای بهترشدن خوت باش خوب هستی خوبترشوهمیشه برای بهترشدن فرست هست وحرفای بقیه فقط برای شناخت پیداکردن درموردضعف هاییت خوبست

من بدبخت بگو شب روز تو خونه تنها خواهر برادرم خارج از کشور ولی به تنهایی عادت کردم و اصلا هم دچار مشکلی نشدم اگه کسی هم بهم اهمیت نده خب نده به .... اینجوری راحترم حالا شماها زیاد کشش میدین .

واقعا نمیدونم....چقدر  تنهام تنهام تنهام.....

چقدر خوبه اینجا هیشکی ادمو نمیشناسه .

اینجوری ادم راحتر حرف می زنه.

خوب من یه خورده سنم از شما سرورا بیشتر 

به خاطر همین دیگه به تنهایی عادت کردم

جالبه  فکر می کردم  چهره خوبی دارم ولی فقط فکر می کردم .... تنهایی تا یه جای ترسناک بود برام ولی وقتی خودمو تو اینه دیدم فهمیدم ترسناک تر از تنهایی خود منم . 

به خدا خسته شدم زندگیم شده تکرار محض .

از خودم بدم میاد عرضه انجام هیچ کاریو ندارم یه پلشت به تمام معنا یه ادم بی عرضه انقد بی عرضه که حتی نمیتونم خود کشی کنم یعنی می ترسم به ترسو بدبخت.

اصلا بعضی ادما به دنیا میان که استادیوم خالی نباشه . نمی دونم کاش خدا  ازمون قبل خلقت می ‌پرسید که دوست داری بری به دنیا.

ببخشید دوستان حالم خیلی بد بود

به نظرم این برمیگرده به برخورد شما با پسر یا دختر طرف مقابلتون.

در ارتباط شما باید سعی کنین به چشمان طرف مقابلتون نگاه کنید این خودش به تنهایی ۵۰ درصد قضیه ارتباط را براتون حل میکنه.

دوم خوش بیان و شیرین و روان سخن گفتن است حتی یه سلام کردن ساده ولی با این ویژگی ها خودش طرف موردنظر را به طرفتون میکشه 30 درصد

20 درصد بقیه از تجربه های دوستی قبلیتون به دست میاد که در هر دوستی جدید بهتر و پایدارت در مدت دوستیتون خواهید بود.

همیشه از کم شروع کنید کم کم میشه زیاد.

نکته اصلی :باید خودتون رو در دوس شدن بزنید به پررویی 

تنهایی اصلا خوب نیست یعنی ادم تا ی زمانی میتونه تنها باشه بعدش احتیاج داره یکی باشه اه ای خدا منم یکیو میخوام   البته ی چیزی بگم من خداروشکر خانوادم عالین از این نظر احساس تنهایی نمیکنم اصلا ولی دلم ی دوست ی شریک ی همدم خوب میخواد تا همیشه باهم باشیم 

چقدر تنها اینجاست! انقدر احساس تنهایی کردم رفتم تو گوگل اینو تایپ کردم ،؛ چرا هیچکس منو دوست نداره؟ که این صفحه اومد! از سال ۹۲ کامنتارو خوندم تا ۳۰ مهر امسال! چی شده اینهمه ادم تنها؟ ولی یه چیزیو فهمیدم حتی اونایی رو هم که میبینید یه دنیا دوست و فعالیتای جورواجور دارن اونا تنهاترن چرا؟ چون هیچکدوم از این کارا تنهایاشونو پر نمیکنه! 

ای کاش خداوند طوری خلقمون نمیکرد که تنهایی ازارمون بده!

ای کاش می شد همه شما که مثل خودم هستین رو از نزدیک ببینم یه جا بشینیم و با هم درد دل کنیم . خسته     شدم از این وضعیت . 

تنها تر و بدبخت تر از تو منم اگه بشینم برات بگم تا صد سالم بشینم از بدبختیام بنویسم تموم نمیشه پس بهتره سکوت کنم ســـــکوت بهترین درمانه 

منم تنهام اما تنهایی من از وجود نحضه خودمه...حالم بهم میخوره وقتی به گذشته فکر میکنم که چطور زندگی کردم...از خودم متنفرم متنفر 

تا الان فقط زجر دهنده خانوادم بودم با اینکه بهترین پدر و مادر دنیا رو دارم ...اما لیاقت ندارم...ابروی اونارم میبرم.. وای خدا از خودم متنفرم 

وحید مهرانگیز
شما پسرید من دخترم هم سن شما،وقتی با مادرم بیرون میرم میگن شما دوتا خواهرین یا میگن فلانی بچتونه یا بهم میگن میخوره 26 باشی!
انقد غصه خوردیم پیر شدیم:|

همه کامنتها رو خوندم، خیلیاش حرف دل منم بود

نکته جالب اینه که ما تنها در میان تن ها هستیم

این همه آدم دورو برمون  وجود داره ولی احساس تنهایی می کنیم

مثلا این همه دختر و پسر هم سن و سال توی کشور داریم که اگه با هم ازدواج کنند مشکل هر دو طرف حل می شه ولی نشستیم غصه می خوریم

تنهاترین آدم روی کره خاکی منم... 

البته خودم خواستم اینطوری باشم.  اینطوری راحت ترم... 

مهمتر از همه، خدا رو دارم. 

من همه تلاشمو میکنم...

من یه روزی موفق میشم...

من یه روزی به همه نشان میدم که قدرتی در من نهفته است..

یادتان نرود عزیزان...

 بزرگترین ضربه ما به دیگران و کسانی که بدی ما را میخواهند، موفق شدن و رسیدن به هدف والایمان است.

انشالله که همه به فردوس بهشت خدا وارد شویم.

بهروز باشید.

😂😂

منم تنهام ولی با دیدن شما فهمیدم فقط من تنها نیستم 

ولی من تو تنهایی به خدا نزدیک شدم وعاشقش شدم😍😘تنها بودن با خدا یه حس خوبی داره که نگوووککک😍😊

من تنها نیستم...خانواده ی خوبی دارم....اما احساس تنهایی چیزیه که همیشه با همه هست....

وارد دانشگاه که شدم دیدم همه با یکی هستن و من اونجا خیلی تنهام....پیشنهاد دوستی با یه نفر رو قبول کردم....بعد از دوستی با اون فهمیدم تنهاییم چه قدر ارزشمنده و چه اشتباهی کردم که یه آدم بی سر و ته رو وارد زندگیم کردم.....توروخدا تنهاییتون رو به اینجور آدما نفروشین.....همه ی آدما احساس تنهایی رو دارن پس انقدر بهش فکر نکنین و به خودتون تلقین نکنین.....چون مطمین باشین اونیم که دوره پر از آدمه،گه گاهی همین حس رو داره....بهترینا براتون رقم میخوره....به خدا اعتماد داشته باشین و بیکار نمونین....هرچه وقت آزاد بیشتری داشته باشین بیشتر به این مسایل فکر میکنید😊🌷❤

منم تنهام خیلی زیاد .... توی گوگل داشتم سرچ میکردم بلکه یه راهی پیدا کنم تا انقد به تنهاییم فکر نکنم که بااین پیج آشناشدم

وقتی کامنتارو خوندم اولش یه حس خوبی بهم دست داد چون فهمیدم فقط من بدبخت و تنها نیستم و وقتی دیدم این پیج هنوزم فعاله بیشتر حس امیدواری گزفتم

من الان پشت کنکوریم واسه همین همه روابطا با دوستام حدودا قطع شده ...تا حالا دوست پسرم نداشتم چون خلا ای تو زندگیم حس نمیکردم ولی الان که پشت کنکورم الان که ده سال یه بار از خونه میرم بیرون الان که هیچچچچچ دوستی رو نمیبینم الان که فشار و استرس کنکور هست احساس‌ میکنم وااقعا تنهام همه هم همش دعوام میکنن خواهر و برادرم تو رشتشون و کارشون موفقن واسه همین همه چشما امسال به منه ...من خیلی خسته ام انقدر ناراحتم که حس میکنم اگه بیشتر از تنهایی هام تعریف کنم حالم بدتر میشه

دلم میخاد امسال زودتر تموم شه...البته من همیشه تنها بودم دوستایی هم که داشتم همه از جنس خودم بودن بااینکه چشمام رنگیه و قدو هیکل خوبی دارم اما تا حالا یه آدم درستو حسابی بهم توجه نکرده هر کی بوده بدردمن نمیخورده منم به هیچ کی محل نمیدادم چون انقد که دوست دورمو گزفته بودو دوسم داشتن فک میکردم زیاد به کسی احتیاج ندارم واسه همین کمبود انچنانی حس نمیکردم که ناراحتم کنه اما حالا که دوستام نیستن و هر کدوم یه شهری قبول شدن یااونام مث من کنکورین خییلی تهنام 

نمیدونم چرا دخترا انقد منو دوس دارن اما پسرا نه منظورم دوستی خیابونی نیس یه دوست داشتن واقعی نمیدونم‌چرا واااااقعا دلیلشو نمیفهمم اخه هم خوشتیپم و قیافمم بد نیس

چراااا 

از ادماییم که خوشم میاد همشون مغرورن و باعث میشن حس کنم من تنها افریده شدم

همه چیز نابود شده و انگار ما محکوم شدیم به غصه خوردن

کاش یه اتفاق خوبی میوفتاد

با خوندن نظرات یه حسی بهم گفت انگار این یه معضل اجتماعیه که این همه جوون احساس تنهایی میکنن

 راستی خیلی خوبه که اینجا راحت حرف میزنیم بدون اینکه شناخته شیم آدم احساس خوبی بهش دست میده

من یکم فکر کردم به این نتیجه رسیدم که شاید نحوه ی رفتار ما مثلا راه رفتن و حرف زدن و خیلی کارای دیگه ای که جلوی دیگران انجام میدیم قشنگ نیست یا زنندست یا بالاخره طوریه که بنظر دیگران قشنگ نمیاد وگرنه وقتی همه چی خوبه چه دلیلی میتونه داشته باشه !!!!!!!مگر اینکه بدبخت آفریده شده باشیم دیگه!!! نه همدردا؟؟؟

من یه پسرم

و نمیدونم چرا از دخترا خوشم نمیاد واسه همین تا حالا با هیچ دخترى دوست نبودم

و بیشتر اوقات رو با رفیقام میگزرونم

ادما همیشه به دنبال زیبایى ان و زیبایى رو دوس دارن

من پسراى خوشگل رو شدید دوست دارم و میخوام که با اونا یه دوستى عمیقى داشته باشم

اما از یه طرف هم میدونم این کار از نظر اسلام درست نیس و خودمم اینو کاملا قبول دارم

بخاطرهمین وقتى دیدم که از یه پسرى خوشم میاد خیلى زود ازش فاصله میگیرم

واسه همین من از هر دو طرف موندم و خیلى تنهام

در اخر یه ارزو براى همه شما امیدوارم کسى رو که دوست دارین دوستون داشته باشه

خدایا از اینکه از رگ گردن به من نزدیکترى دور از درک و فهم من است

خدایا بغلم کن

جالبه بیشتر دوستان میگن تنهاییم و کسی به ما توجه نداره ...

حتی میگن شرایط خوبه برای دیگران ماییه نشاطیم و ... ولی بازم میگن تنهاییم.

انگار هر کسی داره توی این دنیا زندگی می کنه یه جورایی این احساس تنهایی رو داره ... این احساس غریبی ... حسی که انگاری یه نیاز عمیقه توی وجودش... نیازی که برای خیلیا برطرف نشده ... وهمین باعث شده رنگ و بوی نا امیدی زندگی شون رو بگیره ...

و این یعنی هیچ انگیزه ای برای ادامه زندگی ندارن ... یعنی تنهان...

انگاری جنس این دنیا جوریه که ما آدما توش احساس تنهایی می کنیم ...

نه اینکه مشکل از من و تو بقیه باشه .... نه .... انگار این مسئله برای همه هست پس نباید خودمون رو بخوریم که چرا من اینجوریم ... چرا کسی به فکرم نیست .... انگار خودا هم حواسش به ما نیست و از این حرفا...

انگاری جنس زندگی توی دنیا همینه .... یعنی حالا که اومدیم توی دنیا و داریم زندگی می کنیم این تنهایی جزء واقعیت هایی زندگی توی این دنیا است... نه میشه ازش فرار کرد و نه میشه فراموشش کرد... واقعیته دیگه توهم که نیست...

پس چی کار کنیم.... این همه آدم دارن داد میزنن که ما تنهاییم تنها...

نیاز داریم که یکی بهمون محبت کنه ... این نیازمون اگه برآورده نشه نابود میشیم...

رفقا ! حس می کنم این مسئله فراگیر داره میشه به حدی که بیشتر ما جوونا از عمق وجودمون این حس رو داریم هرچند پیش رفیق و خونواده و بقیه قایمش می کنیم ولی هست و داره عدابمون میده...

یه سوال ؟ اگه جنس این دنیا عجین با غم و تنهاییه پس یعنی هیچ راهی نداریم و باید باهاش کنار بیایم و بسوزیم و بسازیم...

یعنی خدایا تو که این دنیا رو آفریدی ، ما رو هم آفریدی هیچ راهی نذاشتی که ما احساس تنهایی نکنیم...

نمیشه ... حتما راهی هست و ما پیداش نکردیم و دنبالش نبودیم...

محاله ...

چون بودن آدمایی که توی همین دنیا زندگی می کردن.... با مشکلات همین دنیا...با بی محبتی های مردم همین دنیا ... با نامردی های همین مردم... ولی آب تو دلشون تکون نمی خورده ... حتما راهی هست که ما از این احساس پوچی رها بشیم/... بشیم مثل اونایی که در برابر ناملایمات زندگی مثل کوه استوارند و خم به ابرو نمیارن...

حتما میشه....

خدایا راه رو نشونم بده ....دوباره امید به زندگیم برگرده ... من از تو مایوس نیستم ... تنها امیدم تویی ... هرچند از خودم و عملم شرمنده ام و مایوس....

خدایا وقتی نگاه می کنم به حسینت .... به اینکه چه مصیبتی هایی دید.... مردم تنهاش گذاتشتن در حالی که میخواست هدایتشون کنه... قصد کشتنش رو کردن...

به بچه ی 6 ماهه اش رحم نکردن...خانواد ه اش رو اسیر کردن ... به ناموسش جسارت کردن... به مادرش سیلی زدن ... ای خدا حسین یک لحظه احساس تنهایی نکرد ... یک لحظه گلایه نکرد... همه اش صبوری بود ... همه اش رضایت بود...

پس خدایا منم می تونم از تنهایی در بیام... راهشو بلد نیستم... بلد نیستم...

خدایا کسی نبوده که یادم بده ... تو اسبابش رو فراهم کن... به حق پهلوی شکسته مادرم... دیگه نمی خوام باقی عمرم رو با این احساس پوچی بگذرونم... نمی خوام...

دوستان هرکی راهکاری به ذهنش میاد و یا تجربه ای داره بگه...

آیا همین برای داشتن اعتماد به نفس بالا کافی نیست؟

پس اجازه ندهید هیچ چیز ،اعتماد به نفس و عزت نفستان را  پایین بیاورد.توکل و توسل در بالای همه این هاست.مارم دعا کنید یاعلی

سلام بنظرمن اکثرا ادمایی که روحیه حساسی دارن ونکته سنجن تنها میمونن......شاید بهتر باشه کمی بیخیال اطرافیان شین تا اونام متوجه شما بشن

وقتی اومدم اینجا یه کم‌حالم خوب شد چون دیدم خیلیا هم حال منو دارن ولی خب دیگه از تنهایی خسته شدم بابا خدایا منم ادمم خب دوس دارم مث بقیه یکیو داشته باشم مگه منی ک قیافم خوب نیست دل ندارم؟

چرا هرکی توی همین مجازی که اصن ارزش نداره تا عکس منو میبینه یا میپیچونه یا بلاک میکنه؟؟ چرا من نمیتونم با کسی ارتباط برقرار کنم؟ چرا تا توی یه جمع غریبه میرم همه منو یه جوری نگام میکنن؟؟چرا همه با من دعوا دارن بابا مگه من بهشون بدهکارم یا در حقشون بدی کردم؟ بیخیال هر چی بگیم فایده نداره فقط داغ دلمون تازه میشه ایشالا که هیچ کس حتی ۱٪ هم احساس تنهایی و پوچی نکنه

ببخشید دلم‌خیلی پره...

تقریبا همه ی نظراتو خوندم . واقعا چقدر جالبه این همه ادم تنها .

منم تا دو سه سال پیش که 13 . 14 سالم بود خیلی احساس تنهایی می کردم و واقعا دوست داشتم که یه دوست دختر داشته باشم ، اما خداروشکر مسجد و هیئتو جلسه ی قران و کمک های امام زمان عج باعث شد که هیچ وقت سمت این موضوع نرم. اما بازم احساس تنهایی می کردم.

همه اینا برگشت تا سال پیش که اخرای سال تحصیلی با یکی از هم کلاسی هام رفیق شدم . کم کم این دوستی بیشتر و بیشتر شد تا وابستگی بین مون پیش اومد و از اونجایی که سال تحصیلی هم تموم شده بود و داشتیم از راهنمایی می رفتیم دبیرستان حس دلتنگی هم بیشتر شد . 

این دوستی ادامه داشت و به اون حد رسید که تقریبا میشه گفت عاشق هم شده بودیم و حتی به هم حرفای عاشقانه هم می زدیم . این حس اونقدر زیاد بود که من حتی یه لحظه هم ازش غافل نمیشدم و حتی زمانی که سرم شلوغ بود یا پیش بقیه ی دوستام بودم یا حتی زمانی که با خانوادم بودم بهش فک می کردم. این وابستگی اونقدر زیاد شده بود که شبا قبل از خواب تا بهش فک نمی کردم خوابم نمی گرفت . بعضی از شبا هم می شد تا ساعت 2 نصف شب با هم چت می کردیم . به هر حال این یه رابطه ی دو طرفه بود و من وقتی می دیدم اونم مثل منه علاقم بیشتر میشد.

این رابطه ادامه پیدا کرد تا زمانی که مدارس شروع شدن و هر دومون داخل دو مدرسه جداگانه رفتیم . بعد از چند وقت کم کم دیدم که داره رفتارش سرد و سرد تر میشه و هر وقت هم پیام میدم جواب نمیده. تو تابستون هفته ای شاید سه بار با هم حرف میزدیم ولی داخل مدارس اگه یه هفته هم بهش پیام نمی دادم اصلا اون پیام نمی داد.

الان هم که دیگه خیلی داره بهم بی توجهی میکنه. هر وقتم ازش علتشو جویا می شم درسو بهونه می کنه .

حالا با این بی توجهی هاش خیلی اضطرابم زیاده و واقعا اذیتم . حتی بعضی از مواقع شده که گریه هم کردم . 

حالا سوالم اینه : 

آیا این وابستگی یا اصطلاحا عشق به دوستم کار درستی بوده یا نه ؟

حالا هم که این کار درست و اشتباه صورت گرفته چیکار کنم که از این ناراحتی بیام بیرون ؟ 

ایا درسته که با این دوست ارتباطمو قطع کنم و کلا بیخیالش بشم ؟ 

یا فقط رابطمو باهاش کمتر کنم؟

اقای نجفی لطفا خودتون جواب بدین . 

در ضمن من پسرم 

من از بچگی تنها بودم نمیدونم چرا شاید به خاطر اینکه اعتماد به نفس کمی داشتم..سعی کردم با همه خوب باشم اما همیشه مسخرم میکردند..خیلی سخته از بچگی هم تو خونه عذاب بکشید هم تو مدرسه..دوست زیادی نداشتم و ندارم اما واقعا دوستون دارم اما همودل هم منو دوست ندارند..نمیدونم شاید به خاطر اینکه همیشه سعی کردم خوب باشم....جدیدا حس میکنم دارم عوض میشم..گاهی همون پاکی دل بچگیمومیخوام..میترسم..نمیخوام عوض بشم..گاهی با گریه خدا روصدا میزنم اما اونم منو دوست نداره...

نمیدونم شاید این روزها مد شده هرکی میخواد بگه من از همه تنها ترم.ولی در مورد من اینطوری نیست.بابام در حالی که تا آخرین لحظه ی عمرش چیزی نفهمید و نمیخواستم بفهمه از دنیا رفت.مامانم و برادرام و خواهرام موندن.قسم خوردم تا آخر عمرم با مامانم حرف نزنم و نمیزنم چون اونم نمیخواد چیزی بفهمه.که با یک تصمیم درست میتونه یه خانواده رو نجات بده ولی مارو فدای خود خواهی هاش کرده.

همیشه از تنهایی گریه میکنم

میتونم خیلی راحت از تنهایی دربیام

ولی نمیشه

حتی کسی نیس باهاش حرف بزنم

هیچکی...

هیچکی...

هیچکی...

اونجاست ک احساس بدبختیو تنهایی میکنم😐😓

هروقت اینطوری دلم میگیره بیام حرفایه شما رو میخونم باور کنید من از همتون حالم بدتره الان که دارم اینو مینویسم غرقم در اشک

سلام من تنهام هیچکیو ندارم باهاش حرف بزنم درد و دل کنم. با خانوادمم نمیتونم اصلا نمیتونم حرفا دلمو بزنم‌ هیچکیم دوسم نداره دوس دارم بمیرم چون هیچی نیست ک منو خوشحال کنه به هیچی و هیچکسم وابسته نیستم مامانم خیلی گناه داره ولی با اونم نمیتونم حرف بزنم دوس دارم بمیرم 

من اتفاقی اومدم تو این سایت همه حرفاتونم خوندم.

من دوتا خاهر دارم و ی برادر پدرو مادرمم هستن.

ولی همه از من بیزارن.

ب ظاهر همه میگن منو دوس دارن ولی من از رفتاراشون میفهمم ک فقط این ی حرفه.

من تازگی ها عاشق شدم عشقم ی سال از خودم بزرگه اونم مث من تنهاس منو عشقم کیلومتر ها ازهم دوریم تورو خدا برامون دعا کنین بهم برسیمو از تنهایی دربیایم.

من اتفاقی اومدم تو این سایت همه حرفاتونم خوندم.

من دوتا خاهر دارم و ی برادر پدرو مادرمم هستن.

ولی همه از من بیزارن.

ب ظاهر همه میگن منو دوس دارن ولی من از رفتاراشون میفهمم ک فقط این ی حرفه.

من تازگی ها عاشق شدم عشقم ی سال از خودم بزرگه اونم مث من تنهاس منو عشقم کیلومتر ها ازهم دوریم تورو خدا برامون دعا کنین بهم برسیمو از تنهایی دربیایم.

سلام دوستان عزیز 

راستش تنهایی من یه حور دیگس 

یه روز فکر میکردم یه آدم من و خیلی دوس داره چه از نگاهاش چه از حرف زدنش همه کاراش بهم نشون داد ولی اون رفت با یکی دیگه من نابود شدم الان نه تنها اون بلکه دوستای سابقم هم دیگه به من محل نمیزارن ای کاش اون آدمی که رفته بود سراغش از من بهتر بود .

من قیافم بد نی همه بهم میگن دختر خوبی هستی اما چه فایده چه فایده 

 ۳۸ساله هستم و تنها نه خواهر و نه برادر هیچکس را ندارم خودمم و مامانم و همه بار مسولیت زندگی رو شونه هام سنگینی می کنه شغل درست حسابی ندارم و توی این سن درس می خونم چون به وقتش پول نداشتم برم دانشگاه هیچکس توی این فامیل ما  به فکرش نرسید منو برای ازدواج به یکی معرفی کنه اصلا نمی دونن من پسرم یا

خیلی دلم گرفته بود اومدم سرچ کردم هیچ‌کسی منو دوست نداره سراز اینجا دراوردم

من ۴۰ سالمه تک پسرم و اولین بچه و دوتا خواهر دارم از بچگی توی خونمون دعوا بود

پدر و مادرم باهم ناسازگار بودن و چیزی که بیشتر یادم میاد شاید بگم بیست تا تلوزیون و 

ده بیست تا در و پنجره شکستند تا اینکه به سن دانشگاه رسیدم و قبول شدم ولی بازم دعوا

از دست خونوادم فرار کردم رفتم خدمت از خدمتم که اومدم حتی یک روزم صبر نکردم رفتم سرکار

از شاگردی توی مانتو فروشای ولیعصر شروع کردم تا خودم مغاذه زدم حتی یک ریال هم از پدرم نگرفتم

البته نه اینکه نخوام هر وقت که بهشون گفتم گفتن نداریم وضعمون خرابه

خیلی روزای سختی رو تنهایی پشت سر گذاشتم رسیدم به جایی که زبون زد فامیل شدم همه منو مثال میزدن ... اما بازم توی همین شرایط مادرم خیلی اذیت میکرد همش گیر میداد که با کی هستی کجا میری

کی  میایی ...گیرهای خیلی بدی میدادن اما باید بگم من کلا ادم مثبتی بودم به طوری که دوستام بهم میگفتن اگه بمیری مادرت میگه گاوش مرده میگفتن نه مشروب نه دود نه دختر اهل هیچی نیستی ...هیچکی وقتشو زیاد باهام نمیگذروند ..تا اینکه اینقدر فشار روانی از طرف مادرم زیاد شد تا تنها راه خلاص شدن رو ازدواج دیدم ..و در عرض یکماه ازدواج کردم ... توی دوران نامزدی پشیمون شدم چون خیلی چیزایی که گفته بودن از لحاظ مادی دروغ بود میخواستم بهم بزنم اما نشد ...

چند سالی گذشت دخترم بدنیا اومد و اینکه یکی از اقوام خودم تموم داراییم رو  برد 

رسیدم به صفر ..اما دوباره شروع کردم تا خدا خاست و دوباره همه چی بدست اوردم

این بار توسط یکی از اقوام همسرم گزیده شدم و همه چیم رفت

صفر شدم رفتم پیش بابام چون همیشه میگفت من یه پسر دارم و این مغاذه هم واسه توإ

خواهرام رفتن کانادا و من تنها عضو خونواده بودم و با پدر و مادرم و ده سال بود که مغاذه میرفتم

تا سال ۹۳ که تابستون رفتم مسافرت و برگشتم دیدم خواهرم از کانادا اومده چند روزی گذشت و

دیدم رفتار پدرم برعکس شده البته میدونستم بخاطر خواهرمه چند روزی نگذشته بود که پدرم گفت دیگه مغاذه نیام ... دلیلش رو پرسیدم گفت میخاد بره کانادا و میخاد همه چیشو بفروشه ...پرسیدم پس من چی 

این همه ساله میگی اینجا مال توإ

کلی حرف زدم ...اما برخوردش با شدت بود و گفت من اگر گفتم اشتباه  کردم 

الانم میخام برم حال کنم

هیچی از بده روزگار منو بیرون کرد هیچ پولی هم که  نداد هیچ ... مقدار ده ملیونم من توی مغاذه داشتم که اونم نداد 

همه از دوست و فامیل بهش میگفتن پس تکلیف پسرت چی میشه ... میگفت براش یه جا گرفتم نگران نباشید.. 

با هر کسی هم من حرف میزدم یهم میگفتن بابات برات مغاذه خریده

تا روزی که میخاست بره

تموم جنسای مغاذه رو فروخت یه انباری ته یه کوچه ین بست گرفته بود که زیر زمین هم بود یه سری اساسهای قدیمیش رو که دلش نمیومد بریزه دور ریخته بود اونجا همون موقه هم پدربزرگم فوت کرد که سیصد ملیون بهش ارث رسید به هر حال شش ماهی از بیرون کردن من میگذشت اما حتی یکبارم بهم زنگ نزد که الان داری نداری چجوری زندگیتو میگذرونی مادرم هم همینطور

مشغول فروش وسایل خونه بود ...حتی تا متکا و پتوهای قدیمی رو هم فروخت

شب رفتن از ایران هم زنگ زد گفت ما ساعت 4 میخواییم بریم 

رفتم بعد 8 ماه دیدمشون گفتم شاید کاری کنن که بازم هیچ .... 

دایی و عموم هم گفتن برات مغاذه گرفته کلیدشو داده دست ما بهت بدیم

که روز شنبه اومدن بریم مغاذهه وقتی که رسیدیم و دیدن کجاس ...خیلی خجالت کشیدن

کلی فوش دادن

درو بستن و بهم گفتن خدابزرگه از یه چایی شروع کن اینجا اصلا هیچ کاری نمیشه کرد ...

از اون لحظه دوسال می‌گذره و این عید بیاد میشه دومین عید که رفتن

خودشون که حتی یه بار سراغ منو از هیچ‌کسی نگرفتن یه خودمم زنگی نزدن و اینکه

همون دایی و عموم هم از همون موقه رفتن که رفتن ... 

دوستامم همینطور

بچه های بازاری که باهاشون کار میگردم .. هیچ‌کسی حتی نمیدونه من زندم 

۴۲ سالمه و پشت گرمی نداشتم و ندارم ...خیلی سخته

هیچ دوستی ندارم که بخام باهاش درد و دل کنم ...با همسرم هم خیلی سرد و بیروح هستم

ینی در کل روز دهتا کلمه هم حرف نمی‌زنیم ..یه مدته که دپرس شدم همش توی خونم 

تا بحال به کسی بدی نکردم به کسی بدهکار نیستم و نامرد نبودم ... ولی سهمم همینه از زندگی

خیلی وقتا به خودکشی فکر میکنم ... الان دلم فقط مرگ میخاد

خیلی دلم گرفته بود اومدم سرچ کردم هیچ‌کسی منو دوست نداره سراز اینجا دراوردم

من ۴۰ سالمه تک پسرم و اولین بچه و دوتا خواهر دارم از بچگی توی خونمون دعوا بود

پدر و مادرم باهم ناسازگار بودن و چیزی که بیشتر یادم میاد شاید بگم بیست تا تلوزیون و 

ده بیست تا در و پنجره شکستند تا اینکه به سن دانشگاه رسیدم و قبول شدم ولی بازم دعوا

از دست خونوادم فرار کردم رفتم خدمت از خدمتم که اومدم حتی یک روزم صبر نکردم رفتم سرکار

از شاگردی توی مانتو فروشای ولیعصر شروع کردم تا خودم مغاذه زدم حتی یک ریال هم از پدرم نگرفتم

البته نه اینکه نخوام هر وقت که بهشون گفتم گفتن نداریم وضعمون خرابه

خیلی روزای سختی رو تنهایی پشت سر گذاشتم رسیدم به جایی که زبون زد فامیل شدم همه منو مثال میزدن ... اما بازم توی همین شرایط مادرم خیلی اذیت میکرد همش گیر میداد که با کی هستی کجا میری

کی  میایی ...گیرهای خیلی بدی میدادن اما باید بگم من کلا ادم مثبتی بودم به طوری که دوستام بهم میگفتن اگه بمیری مادرت میگه گاوش مرده میگفتن نه مشروب نه دود نه دختر اهل هیچی نیستی ...هیچکی وقتشو زیاد باهام نمیگذروند ..تا اینکه اینقدر فشار روانی از طرف مادرم زیاد شد تا تنها راه خلاص شدن رو ازدواج دیدم ..و در عرض یکماه ازدواج کردم ... توی دوران نامزدی پشیمون شدم چون خیلی چیزایی که گفته بودن از لحاظ مادی دروغ بود میخواستم بهم بزنم اما نشد ...

چند سالی گذشت دخترم بدنیا اومد و اینکه یکی از اقوام خودم تموم داراییم رو  برد 

رسیدم به صفر ..اما دوباره شروع کردم تا خدا خاست و دوباره همه چی بدست اوردم

این بار توسط یکی از اقوام همسرم گزیده شدم و همه چیم رفت

صفر شدم رفتم پیش بابام چون همیشه میگفت من یه پسر دارم و این مغاذه هم واسه توإ

خواهرام رفتن کانادا و من تنها عضو خونواده بودم و با پدر و مادرم و ده سال بود که مغاذه میرفتم

تا سال ۹۳ که تابستون رفتم مسافرت و برگشتم دیدم خواهرم از کانادا اومده چند روزی گذشت و

دیدم رفتار پدرم برعکس شده البته میدونستم بخاطر خواهرمه چند روزی نگذشته بود که پدرم گفت دیگه مغاذه نیام ... دلیلش رو پرسیدم گفت میخاد بره کانادا و میخاد همه چیشو بفروشه ...پرسیدم پس من چی 

این همه ساله میگی اینجا مال توإ

کلی حرف زدم ...اما برخوردش با شدت بود و گفت من اگر گفتم اشتباه  کردم 

الانم میخام برم حال کنم

هیچی از بده روزگار منو بیرون کرد هیچ پولی هم که  نداد هیچ ... مقدار ده ملیونم من توی مغاذه داشتم که اونم نداد 

همه از دوست و فامیل بهش میگفتن پس تکلیف پسرت چی میشه ... میگفت براش یه جا گرفتم نگران نباشید.. 

با هر کسی هم من حرف میزدم یهم میگفتن بابات برات مغاذه خریده

تا روزی که میخاست بره

تموم جنسای مغاذه رو فروخت یه انباری ته یه کوچه ین بست گرفته بود که زیر زمین هم بود یه سری اساسهای قدیمیش رو که دلش نمیومد بریزه دور ریخته بود اونجا همون موقه هم پدربزرگم فوت کرد که سیصد ملیون بهش ارث رسید به هر حال شش ماهی از بیرون کردن من میگذشت اما حتی یکبارم بهم زنگ نزد که الان داری نداری چجوری زندگیتو میگذرونی مادرم هم همینطور

مشغول فروش وسایل خونه بود ...حتی تا متکا و پتوهای قدیمی رو هم فروخت

شب رفتن از ایران هم زنگ زد گفت ما ساعت 4 میخواییم بریم 

رفتم بعد 8 ماه دیدمشون گفتم شاید کاری کنن که بازم هیچ .... 

دایی و عموم هم گفتن برات مغاذه گرفته کلیدشو داده دست ما بهت بدیم

که روز شنبه اومدن بریم مغاذهه وقتی که رسیدیم و دیدن کجاس ...خیلی خجالت کشیدن

کلی فوش دادن

درو بستن و بهم گفتن خدابزرگه از یه چایی شروع کن اینجا اصلا هیچ کاری نمیشه کرد ...

از اون لحظه دوسال می‌گذره و این عید بیاد میشه دومین عید که رفتن

خودشون که حتی یه بار سراغ منو از هیچ‌کسی نگرفتن یه خودمم زنگی نزدن و اینکه

همون دایی و عموم هم از همون موقه رفتن که رفتن ... 

دوستامم همینطور

بچه های بازاری که باهاشون کار میگردم .. هیچ‌کسی حتی نمیدونه من زندم 

۴۲ سالمه و پشت گرمی نداشتم و ندارم ...خیلی سخته

هیچ دوستی ندارم که بخام باهاش درد و دل کنم ...با همسرم هم خیلی سرد و بیروح هستم

ینی در کل روز دهتا کلمه هم حرف نمی‌زنیم ..یه مدته فقط دوس دارم بمیرم 

تا بحال به کسی بدی نکردم به کسی بدهکار نیستم و نامرد نبودم ... ولی سهمم همینه از زندگی

خیلی وقتا به خودکشی فکر میکنم 

خیلی سخته ادم پدر و مادر و خواهر داشته باشه اما از محبتشون محروم باشه ..همیشه این تفاوت و فرق توی خونه ما بوده ... خییلی سخته بدون پشت گرمی

خواهش میکنم پیام منو بخونین

 منم انقدر غمگین بودم و حس پوچی داشتم که سرچ کردم هیچکی منو دوست نداره و بعد اینجارو پیدا کردم همه ی نظرات این صفحرو خوندم 

اما من وقتی حتی به وجود داشتنش شک دارم چطوری میتونم از چیزی ک مطمئن نیستم وجود داره کمک بخوام

کاش یکی حرفامو میخوند و جوابمو میداد

23 سالمه و با این که میشه گفت تقریبا قیافم خوبه و دخترمودبی هستم به گفته دیگران،اما هیچ وقت کسی از من خوشش نیومده و خواستگاری نداشتم و خانواده سالم و خوبی هم دارم،اهل دوست پسر و این حرفا هم نیستم حتی در حد یه سلام هم به خودم اجازه نمیدادم با پسری هم صحبت بشم،هیج وقت به ازدواج زیاد فک نمیکردم تا اینکه تمام دوستام ازدواج کردن و درسم تموم شد،واقعا میترسم به خاطر دیرازدواج کردنم به گناه بیفتم چون شدیدا دلم میخواد من هم کسیو داشته باشم که دوستش داشته باشم،دیگه اون دخترسابق نیستم که با یه پسر سنگین برخورد میکرد دارم ایمانما از دست میدم چیزی که همیشه ازش میترسیدم

برام سواله که چرا من خواستگار ندارم

خیلی از خانم های غریبه شماره خونمونا ازم میگرفتن برا تماس میگفتن از وقار و ادبت خوشمون اومده ولی از بین این همه حتی یک نفرم زنگ نمیرد 

همیشه پیش خودم میگفتم چقد دختر باید بدبخت باشه که منتظر نگاه و توجه یه پسر باشه،چرا بعضی از دخترا خودشونا برای یه پسر اینقد کوچیک میکنن،و حالا خودم منتظر توجه یه پسر،خدایا اگه ازدواج مصلحت و قسمت من نیس،کمکم کن ایمانما از دست ندم

حس میکنم اینکه خواستگار ندارم خیلی جلوی بابام و برادرم خورد میشم

از تنهایی و حال و هوای این روزام خیلی بدم میاد نمیدونم چکار کنم کلی که نگاه میکنم همه چی خوبه ولی این احساس تنهایی دیونم میکنه😢😢😢😢😥😥😔😖😭😭

خیلی احساس افسردگی دارم خیلی

من بسیار احساس تنهایی میکنم ،گاهی از پیر شدن ونیاز به مراقبت داشتن میترسم وگاهی از بی هم صحبت بودن گریه میکنم 

همه از من بدشون میاد، یبار تب کردم دو روز وسطه خونه افتاده بودم میلزیدم هیچکس یه لیوان آب هم دستم نداد به خدا راست میگم... من بدبخت ترین ادم رو زمینم . همه از من بدشون میاد ، با یه پسری دو سال دوست بودم بهد دو سال یه اتفاقی افتاد به مادرش زنگ زدم مادرش گفت پسر من اصلا تورو دوست نداره اصلا براش مهم نیستی به ما میگه تو فقط بازیچشی و کیگلی حرفای دیگه کلی منو شکوند... دیگم بهم زنگ نزد از اون موقع منم نزدم.... زندگی خیلی سخته همیشه فکر میکنم اگه بمیرم اطرافیانم خوشال تر زندگی میکنن حیف جراتشو ندارم... 

من ۱۳سالمه کلاس هفتم میرم مثل شما ها بزرگ نیستم ولی خیلییییییییییییییییییی احساس

تنهایی می‌کنم.......شاید کسی دوستم داره ولی من بازم احساس تنهایی دارم.

دوست عزیز تو را نیز درک میکنم، هیچ کس که باهات حرف نمی‌زنه و محبت نمی‌کنه تو می‌تونی اینجا با همه ی دوستان که نظراشونو فرستادن محبت کنی و حرف بزنی حتی می‌تونی مشکل هاتو به ما هم بگی....اگه هم میخوای بیرون پیش یه مشاور برو😔😔😔

دختر ٢٤ ساله ای هستم که از بچگی که بازی میکردم با دوستام این حس رو داشتم تا الان که سر کار میرم...

همیشه آدمهایی بودن که آزارم بدن و منو تنهاتر کنن با مسخره کردن ایده ها و سبک فکر و زندگیم...(با اینکه حسابشون نمیکنم و حس بهتری نسبت بهشون دارم)

و دلیلش رو هم خونواده میدونم..

کمک نکردن به ما که اعتماد به نفس داشته باشیم و یا حساب نشدیم!

اعتماد به نفس زشتی،زیبایی و حتی تصمیم گیری رو تغییر میده و اطرافیان ،چه پسر و چه دختر اینو میفهمن ...

بارها به این فکر کردم و میکنم که چرا خوشگل نیستم و معمولیم و چرا دیده نمیشم و همراهی ندارم با اینکه شرایط دوستی رو داشتم ،ولی با دیدن آدمهایی که این شرایط رو دارن و تنهان نظر آدم عوض میشه...

به سرنوشت اعتقاد پیدا کردم و سعی کردم بپذیرم که اینکه به آدمهایی که دوستشون داشتم و نرسیدم  و تو سلیقه اونا نبودم، باید اینطور میشده ، (حتی با اینکه ضربه بد خوردم و اعتماد به نفسمو ازم گرفتن با بی محلی و سرد شدن ) 

یک جا نشینید دوستای تنهای من.

تلاش کنید زیبا نیستید درون زیبا داشته باشید و با اعتماد به نفس و فریبنده باشید 🤘🏼

هیچ کس رو ندارم که باهاش درد و دل کنم به جز خدا درست که یه بچه هستم و همش ١٢ سال دارم اما فکر کنم بدبختی رو از همه زودتر من یاد گرفتم لطفا یه نظری بدید بلکه تونستم با مردم ارتباط برقرار کنم حداقل بزرگ شدنى خوشحال بشم من که بچگی نکردم

من دوران مدرسه خیلی تنها بودم .البته تک و توک دوست داشتم خداروشکر.ولی همونارم از دست دادم😭دلم براشون تنگیده

تو دانشگاهم تنهام.البته دو تا دوست پیدا کردم.اونا خونشون نزدیک همه و باهم میان دانشگاه و اون دوتا صمیمی ان و من نفر سوم😐راستش احساس میکنم اصلا شبیه هم نیستیم.ادمی که بخوام باهاش صمیمی باشم نیست و کلا فازمون جداس.من خیلییی ناراحتم ولی چه کنم دیگه خاصم 🤔

دگه تصمیم گرفتم بیخیال باشم و اهدافمو دنبال کنم و هر کی که مانع اهدافمه دورش خط بکشم و در این بین دوست پیداکردمم خیلی خوبه و گرنه عیب نداره

مثلا همین دوست جدیدم اون روز کلییی بهم اصرار کرد و نصف فلافلشو داد بهم در حالی که میخواستم خودم ساندویچ میخریدم..واسه اینکه دلش نشکنه گند زدم تو رژیمم .یا اون یکی هی از تو کیفش شکلات در میارهه .به چه زبونی بگمم من رژیمم اقا

فقط خواستم بگم به خاطر رفیق بازی متضاد چیز هایی که براتون ارزشه رفتار نکنید

دوستاتون همراه و هم مسیر باشن

من۳۷ سالمه درد تنهایی رو سالهای زیادی کشیدم .هزاران بار به چرای اون فکر کردم به اول ماجرا که تولده تا زندگی.

بیشتر انسانها قادر به تفکر نیستن  و روتین زندگی میکنن و چون فلانی فلان کارو میکنه اونا م انجامش میدن که کم نیارن در مورد بچه دار شدنم همینجوره بیشترشون بچه میارن چون میخوان مرد بودنشون رو اثبات کنن و زن بودنشون رو و بدون فکر که حالا این فرشته کوچولو چطور باید زندگی کنه .ما۷ نفریم با پدر و مادری که کاری بهم ندارن و همه بچهاشون کمبود محبت  شدید دارن خوب حالا۷تا بچتون برای چی بود.

من بزرگ شدم  دچار بلوغ زود رس شدم  و بخاطر زیباییم دوران راهنمایی خیلی رنج بردم  و خیلیا  رو حیوون دیدم  از طرفی نام فامیلی زشتی داشتیم که مسخرمون میکردن.همیشه آرزوی مردن داشتم زیبا بودم اما مغرور و کمرو که با هر دختری دوست بشم دوست داشتم عاشق بشم .این تم زندگی من بود حساس زودرنج غم همیشگی نیمه روانی بشدت تنها و عاشق مرگ.وقتی سربازی رفتم یکی از بچه ها خاطراتشو می‌نوشت​۰ منم شروع کردم و این منو هیپنوتیزم میکرد و اینجا  خدارو دیدم  که توضیحش مفصله چه آرامشی چه چیزی و این آشنایی من با خدا بود.بعد از خدمت رفتم سرکار اونجا عاشق دختری  شدم که شاغل اونجا بود من کمبود محبت دیوونه عشق شدم کور کر ویه ماجرای مفصل قرار بود ازدواج کنیم که منو ول کرد  بدون توضیحی هر چند احتمالا تحقیق کرده و وضع مارو دیده بود.چنان رنجی بردم که فقط خدا میدونه نمیتونستم بخابم کارمو ول کردم چه سالهای تلخی .رفتم دوباره کار کردم  سعی کردم خودمو بسازم ورزش کردم و سعی کردم هیپنوتیزم کنم  پدر و مادرم ذره ای محبت بلد نبودند وهرگز یاد نگرفتند خواهر برادر پدر مادر دارم و ندارم چون مثل غریبه هاییم باهم.با چه رنجی ازدواج کردم دختری رو خواستم که برادرم هم میخواست و اونا منو قبول کردند و برادرم  دس از کار و زندگی کشید و خودشوخونه نشین کرد که مثلا ضربه خورده البته چندسال قبل یه دختر دیگه هم ردش کرده بود.از شانس ما۹سال بچه دار نشدیم خدا بروز کسی نیاره  چنان درد تحقیر و سرزنش وتمسخر شنیدیم اینقدر پول تو جیب گشاد دکترها ریختیم . زنم هم آزارم میداد تو این چندسال تنها رفیقم بعد از۲۰سال منو ول کرد و بهم فهموند که قول و قرار موجودی بنام آدم چقدر بی ارزشه.

دوستان برادرم۱۷ ساله کار نمیکنه خواهر برادرام و پدر ومادرم همه انگار غریبه ان بامن .فامیل هم  که آدم حساب نمیکنن منو.من زنده ام بخاطر خدا و سعی میکنم خوب باشم بخاطر اون چون  وقتی همه تنهام گذاشتن اون بودو حسش کردم  .ما چون احساسات قویتری داریم زجر زیادی میکشیم ولی همیشه با خودتون بگین رنج من زیادتره یا یه زن که بچش مرده یا خیلیای دیگه.

درد شمارو حس میکنم اما فک نکنین اگه با کسی آشنا بشید حالا تنهاییتون تموم میشه شاید از چاله به چاه بیفتین چون بیشتر آدمها تو این زمونه بدبختانه بیشتر ار اینکه آدم باشن حیواناتی هستن که ماسک آدم دارن مواظب خودتون باشید. 

با یکی هستم عاشقشم ولی بد احساس تنهایی میکنم این خیلی دیونم میکنه. 

خدا جونم هیچکس مثل من تنها نباشه 

جوری تنهام که حتی تولدم برا کسی مهم نیست😔 اولین سالی بود که روز تولدم خیلی ناراحت بودم.3 روز پیش بود کسی تبریک نگفت😔اصلا یادشون نبود... بیخیال این نیز میگذرد

فکر کنم من از همه تون تنها تر ام

تو سنی ام که شدیدا نیاز به دوست دارم

ولی دریغ از دوسه تا دوست

کلاس هفتمی ام.12سالمه.

پدر مادرم صبح تا شب سر کار ان.اصلا هم دوسم ندارن.شب که میان بابام که هیچی کلا.ی کلمه باهام حرف نمیزنه.مامانم هم وقتی میاد شروع میکنه به تهدید که نمرت فلان بشه الانت میکنم و بلانت میکنم و...حالا جالب این جاس من به قول بعضی ها ی نخبه به تمام عیارم.تنها اشکالم هم بد بودن ریاضیمه.شبی نیست که به خاطر بد بودن ریاضیم تهدید نشم از طرف مامانم.تو ندزسه هم همه لج ان باهام و من رو پیش بقیه خراب میکنن.تنها چیزی که تنهایی من رو پر میکنه همین موبایلی که الان دارم باهاش این متن رو مینویسم.تنها دل خوشیم به زندگیم همین موبایله.سرم رو با رمان و کتاب و سریال توی گوشیم گرم میکنم.حالا مشکل اینه مه همینم میخوان ازم بگیرن!مامانم گفته اگه ریاضیت تجدید شی گوشیت جنع میکنم و تا تابستون سال بعد هم بر نمیگردونم.میدونین یعنی چی؟من الان تو مرز خودکشی هستم....فقط گوشیم و دوستای مجازیم و ترس از اون دنیا باعث شده تا الان خودم رو نکشم.حالا...گرفتن موبایلم ازم...یعمی امضا کردن برگه خودکشیم

من دختر اول خانواده هستم . پدر و مادر من تصمیم داشتن یه بچه داشته باشن ولی از اونجایی که پدر من عاشق پسر بوده و من دختر به دنیا اومدم برای داشتن بچه دوم اقدام کردن که از شانس خوبشون اون پسر شده از وقتی اون به دنیا اومده حس میکنم من خیلی اضافی ام همش به اون توجه میکنن و اونو بیشتر دوست دارن ( تفاوت سنیمونم ۴ ساله ) من از کوچیکی همینجوری خورد شدم تا الان حالا مادرم کمتر بروز میده که اونو بیشتر دوست داره اما رفتارای پدرم خیلی تابلوعه و قشنگ احساس میشه همش به من بد و بیرا میگه اصلا انگار ن انگار که من دخترشم از وقتی من مدرسه نمونه قبول شدم و برادرم قبول نشده بیشتر رفتم رو اعصابش تا الان که من یه دانشگاه خوب میرم و اون ول میگرده ینی کلا از همه نظر با من مشکل داره و من الان واقعا درسام سنگینه و وقت ندارم حتی به کارای شخصی خودم برسم اونوقت اون از من یه توقعی هایی که داره که خیلی غیر منطقیه مثلا من نشستم دارم مسئله فیزیک حل میکنم اونوقت منو از تو اتاقم میکشه بیرون که کنترول تلویزیون رو که دو قدم اونورترشه بدم بهش واقعا خستم کرده ینی روزا که میام خونه وقتی میبینم اونم هست اصلا خستگی کل روز به تنم میمونه خودش سرکار نمیره بعد به من میگه گشاد باز من حداقل درگیر درسم ولی خودش چی؟

خلاصه براتون بگم در حق من هیچ پدری نکرده و الان ۱۰ ساله که خرجمونو مامانم میده و اون تو خونه میخوابه و میخوره و تو فیس بوک میگرده و الانم که تصمیم گرفته زن بگیره 

مشکلات من زیاده همینجا قطعش میکنم چون باید برم درس بخونم باز خدارو شکر اینجا بود که بتونم خالی شم 

ممنون

پس تنهایی بهتره. ضمنا اکثر مواقع یا همیشه آدمها نسبت بهم درک کاملی ندارن چون درک نسبیه ما تا خود خود طرف نباشیم نمیفهمیم چی میکشه یا منشا اخلاق هاش چیه. پس چرا دوست صمیمی داشته باشیم و همه چیزمونو بهش بگیم تا از نظراتش بهره مند بشیم و کمکمون کنه درحالی که هر آدمی یه دیدگاهی داره و اکثر مواقع به درد خودش میخوره.

رنج من با شماها متفاوته. مشکل من اینه که نمیدونم چطور با این مسئله کنار بیام و همه رو دوست داشته باشم.وقتای تنهاییم که زیاده به چه کاری مشغول بشم که افسرده نشم. 

من معتقدم تنهایی بهتره ولی از یه جنبه هم واقعا آزارم میده.نه دوست دارم با کسی در ارتباط باشم نه تنها باشم. به پوچی رسیدم. از خدا دور شدم. نماز و عبادت برام فایده  ای نداشته با این که خالصانه بوده.از خانوادمم متنفرم. واقعا راهی برای ارتباط صمیمانه با اونا ندارم.کتاب بیشعور هارو بخونید تا بفهمید راهی  ندارم.چیکار کنم لطفا شعار ندین

من توی یه خانواده با وضعیت مالی خوب و تحصیلکرده بدنیا اومدم، اما چون بزرگان خانواده با داشتن نوه دختر اونم سومین دختر مشکل داشتن از همون اول از من بدشون میومد، به طوری که حتی برام شناسنامه نگرفتن و شناسنامه خواهر بزرگتری که قبل من بدنیا اومده و از شانس خوبش در شش ماهگی مرده بوده برای من مونده. ضمناً نابینا به دنیا اومدن من باعث میشه تصمیم بگیرن منو سر راه بذارن که پدر مادرم به دلایلی بااینکار مخالفت میکنه. القصه اونطور که بعدها خودشون تعریف کردن در سه سال و نیمه گی در شب عاشورا خضرت فاطمه منو شفا میده اما اسم «دختر کوره» روی من باقی می مونه. از سرکوفت ها و تحقیرهای دوره کودکی هرچی بگم کم گفتم. از اذیت و آزار و کتک زدنهای خواهر و برادرهای بزرگتر تا زیر شلنگ سیاه کردن مادر، اونم نه یه مادر عامی یا روستایی بلکه یه مادر تحصیلکرده و شهری ( البته خدای نکرده قصد توهین به کسی رو ندارم )، از وقتی خودمو شناختم در مدرسه و ناحیه و استان شاگرد اول بودم و از پنجم دبستان تا آخر تو تیزهوشان درس خوندم، همکلاسی هام ظاهراً باهام دوست بودن اما همیشه حسادت میکردن. فقط وقتی کارداشتن میومدن سراغ من و جواب سلاممو میدادن بعدش هیچ! با اینکه خدا میدونه من همیشه باهاشون مهربون بودم بارها خودم شنیدم چه حرفا و القاب زشتی بهم میدن، اما معلما و اساتیدم به معنای واقعی دوسم داشتن و این باعث میشد تو مدرسه و خونه بیشتر مشکل داشته باشم، خواهرم حتی کتابامو آتیش میزد و دفترامو پاره میکرد. پدرم حتی پول خرید یه مداد رو هم بهم نمیداد و مادرم فقط بهم فشار میاورد که ازدواج کن برو از دیدنت راحت بشیم. من همش سعی میکردم تا اونجا که میشه حضورم کمرنگ باشه و جلوی چشمشان  نباشم که نه اونا اذیت بشن و نه من، اما فایده نداشت. برادرم به هر بهانه ای منو میزد، کتکهای اون باعث شد مفصل زانوی چپم ، کتف راستم و مهره های کمرم دچار مشکل شدید بشه، خواهرا هم سر و صورتمو چنگ میزدن و ... خلاصه سلامتیم رو هم از من گرفتن. اما همین باعث شد که به فکر نجات بیفتم و دیدم که تنها چیزی که اونا رو بیشتر اذیت میکنه موفق شدن منه. تصمیم گرفتم یه آدم به معنای واقعی موفق بشم. خوب درس خوندم و دو سال رو هم جهشی خوندم و در ۱۵ سالگی وارد بهترین دانشگاه ایران شدم در رشته ژنتیک، روزی که نتایج کنکور اومد پدرم حتی پول نداد برم روزنامه بخرم ببینم نتایج چیه؟ مادرم گفت اگه بری دانشگاه یک ریال هم بهت نمیدیم بابت درس، باید ازدواج کنی بری از این خونه. وارد دانشگاه شدم و با یکی از اساتیدم مشکلمو در میان گذاشتم. منو معرفی کرد به دوستی در آموزش و پرورش و من دبیر حق التدریس شدم، شاگردام از خودم بزرگتر بودن. در این بین برادرم هم رشته نقشه کشی ساختمان قبول شد، با کتک مجبورم میکرد کارای درسی و پروژه های اونو هم انجام بدم. خلاصه وقتی مادرم دید تا حدی استقلال مادی بدست آوردم اونقدر بد رفتاری با من کرد و پدرم رو هم مجبور به این کار کرد که یه روز که یک پاکت شیر داشتم میخوردم بابام گفت با اجازه کی داری شیر میخوری؟ گفتم ببخشید، اما این شیر از اونی که شما گرفتین نیست، اللن سر راه خودم گرفتم! ... همین جمله بهونه شد که تو داری پولتو به رخ ما میکشی؟ یعنی که از پول خودم اینو خریدم؟ و بعد از یه کتک مفصل با شلنگ منو از خونه بیرون کردن، من موندم و یه کیسه نایلون که فقط یه مسواک و یه بلوز توش بود با لباس تنم!!! جایی رو نداشتم برم، با هزاران خجالت و شرمندگی رفتم خونه خواهرم، دو هفته جهنمی رو اونجا تحمل کردم تا اینکه گشتم و یه کار پیدا کردم تو یه شرکت خصوصی. مدرک تحصیلیمم گرفته بودم، رفتم پیش یکی از دوستان پدربزرگم که یه کلیتی از زندگی ما رو میدونست. مدرک تحصیلیمو گرو گذاشتم و ازش وام گرفتم و یه خونه اجاره کردم تو یه محله جنوب شهر در حالیکه خودم مثلاً در یکی از بالاترین محله های تهران به دنیا اومده بودم. به مدت هفت سال شب و روز تو سه تا شرکت کار میکردم، در خلالش خودم درس هم می خوندم، مطالعه زبان میکردم، من بدون یک ساعت کلاس زبان رفتن انگلیسی رو‌در حد native یاد گرفتم. در عرض چهار سال توی یه شرکت مهندسی پزشکی شدم مدیرکل بازرگانی و در دو شرکت دیگه هم مشاور بازرگانی بودم. کم کم تو نمایشگاه ها با شرکت های دیگه آشنا میشدم و پیشنهاد کارهای بزرگتر اما من به شرکت اولی که منو استخدام کرد وفادار بودم و پیشنهاد شغلی اونا رو بصورت مشاور عالی و پروژه ای قبول می کردم. همین کار باعث شد صاحب شرکت ما که یک دکتربسیار فهمیده و جا افتاده ای بود و در آلمان زندگی میکرد درصدد بربیاد که کاری برای من بکنه. لازمه بگم در این مدت به دلیل کار زیاد مشکلات جسمیم بدتر شده بود و بخاطر اینکه وقتی نداشتم که واسه خودم صرف کنم مشکل سنگ کلیه هم اضافه شده بود و بسیار اذیتم میکرد. توی شرکت هم بدتر از مدرسه و خونه فقط بارانی از حسادت بود که به سرم میبارید.صاحب شرکتمون از من خواست برم آلمان و اونجا ادامه تحصیل بدم و توی مرکز پزشکی که داشتن کار هم بکنم و هم اینکه بتونم مشکلات جسمیمو مداوا کنم اما متاسفانه قبل از اینکه کارها درست بشه و من برم ایشون خودش به دلیل مشکل قلبی فوت کرد، همسرش به من قول داد که این کارو برام انجام بده اما چون خواهر دکتر شرکت ایران رو تصاحب کرد و خانم دکتر که آلمانی بود نتونست کاری کنه و خلاصه دعواشون بالا گرفت و مسأله من هم در این میان فراموش شد. اونقدر احساس بدبختی و تنهایی می کردم که میخواستم خودکشی کنم. نه دوستی، نه وضعیت مالی خوبی و نه سلامتی! تا اینکه خواب حضرت عباس رو دیدم، تصمیم گرفتم اول برم کربلا و بعد برم مکه و اگه فرجی نشد خودمو از بین ببرم. از شرکت دوماه مرخصی گرفتم و با کل پولی که در تمام این سالها تونسته بودم پس انداز کنم عازم کربلا شدم، در این  چند سال با خانواده م ارتباطی نداشتم، اما تو این سفر دلم نیومد و وقتی رسیدم مهران بهشون زنگ زدم و حلالیت خواستم، چیزی نگفتن. من به سفر سراسر نورانی کربلا مشرف شدم و در اونجا بود که هم زانو، هم دستم و هم سنگ کلیه م از برکت وجود علمدار رشید حسین شفا پیدا کرد، و تا امروز شمر خدا هیچ عارضه ای متوجه من نشده. این باعث شد اونجا به ارباب بی کفن قول دادم که با تمام وجود برای انسان شدن تلاش کنم و هرقدر دنیا و اهل دنیا به من بی محبتی کردن من به عوض لطفی که خدای مهربون و اىمه اطهار بهم میکنن با اونا به نیکی رفتار کنم. نور امبدی در دلم روشن شد که دیگه هیچ چیز نمی تونه خاموشش کنه. پس از بازگشت از کربلا وقتی اومدم در خونه م دیدم خواهرم وایساده و بقیه افراد خانواده هم پشت سرش. خوشحال شدم و فکر کردم اومدن استقبالم، اما همینکه در خونه مو باز کردم و گفتم بفرمایید همه شون ریختن رو سرم و کتکم زدن که چرا تنهایی رفتی کربلا تو اون عربا؟؟ ... عصبی شدم و گفتم همه واسه زاىر امام حسین و امام علی گل و شربت و شیرینی میارن شما شلاق و کتک آوردین؟ ایشالا حضرت عباس جواب تک تکتونو بده. خلاصه خواهرم احساساتی شد و جلوی کتک زدنشونو گرفت. بعدش مشرف شدم به مکه که الهی خدا نصیب همه تون بکنه، به خود خدا قسم این سفر با هیچ چیز در دنیا قابل مقایسه نیست!!! 

اونجا از خود خدا خواستم هر طور شده زندکی منو درست کنه حتی به قیمت نابودی زندگی فعلی من! قسمش دادم بهم عقل بده و از من اون انسانی رو بسازه که روز ازل خلیفة الله صداش کرد و دستور داد فرشته ها براش سجده کنن. القصه از این سفر که برگشتم، رفتم دیدم شرکت در نبود من بهم ریخته و در آستانه فروپاشی، دیگه قبل از اینکه جنگ شرکا دامن ما رو هم بگیره تصفیه حساب کردم و اومدم بیرون، بعد این همه سال بیکار شده بودم. شرکتای دیگه ای هم که زمانی میدویدن تا براشون پروژه ای انجام بدم حالا دیگه جواب تلفنم رو هم نمیدادن. خلاصه همه چیز یهو وارونه شد. اضطراب و نگرانی شب و روز آرومم نمیذاشت. یهو یاد حرفی که خودم گفته بودم افتادم، از خدا خواسته بودم زندگی منو از اول بسازه، بهش گفتم بساز، هرچی رو که واسه یه انسان می پسندی بساز، من دیگه بیقراری نمیکنم، شکایت نمیکنم! گفتم اگه حتی میپسندی که من کارتن خواب بشم هم راضیم و دیگه حرفی نمی زنم! فرداش رفتم و یه روزنامه گرفتم و دنبال کار گشتم، هر جا میرفتم مصاحبه همون موقع میگفتن شما استخدامی، بطوریکه خودم گیج شده بودم کدومو انتخاب کنم. خلاصه دوباره رفتم سر کار و این بار یه پروژه عظیم بیمارستان سازی تو یکی از کشورای خاور میانه بود که قبول کردم و رفتم. در طی این مدت با یه آقایی آشنا شدم که علی الظاهر مرد خوبی بود و از همه نظر عالی. قرار ازدواج کذاشتیم اما دیدم هی امروز و فردا میکنه، این کارش باعث شد مشکوک بشم و در صدد بربیام سر از کارش دربیارم، نهایتاً فهمیدم هم زن و بچه داره و هم حداقل با ۵-۶ تا خانم دیگه رابطه جنسی داره. وقتی ازش دلیل مارشو پرسیدم کفت اگه تو حاضر میشدی با من رابطه داشته باشی من دیگه دنبال اونا نمی رفتم. در مورد زن و بچه هام هم اونا رو دوست ندارم!!! دنیا رو سر من خراب شد و بلافاصله ارتباطمو باهاش قطع کردم، از همیشه تنهاتر شده بودم. احساس درماندگی میکردم. با خودم گفتم حالا که با این همه زحمت تونستم خونه و زندگی خوبی درست کنم چرا باید دوباره ضربه می خوردم؟؟!! همین اثنا بود که کتابی رو داشتم مطالعه می کردم برداشتم و باز کردم که بخونم و سرگرم بشم تا مسایل رو فراموش کنم، یهو از توی اون نوشته ای افتاد رو زمین که جمله ای از انیشتین بود: اگر میخواهی به معنای واقعی خوشبخت شوی، زندگیت را به یک هدف گره بزن ، نه به انسانها و اشیا!!! ... یافته بودم، این جواب من بود و خدای مهربون اینو از من میخواست. اما آخه چه هدفی؟ ... روز بعد یه آگهی به دستم رسید که جهاد دانشگاهی کلاسای غیر آکادمیک داروشناسی برگزار میکنه، گفتم بعد از کارخودمو سرگرم کنم. ثبت نام کردم و اونجا با دنیای جدیدی آشنا شدم. دیگه سرتونو بیشتر از این درد نیارم، از یکی از دانشگاهای خوب خارجی پذیرش گرفتم و اومدم کانادا. دکترای ژنتیک پزشکی که داشتم، اینجا هم تونستم دکترای اقتصاد کلان و همچنین داروسازی رو بگیرم. علاوه بر زبان فارسی و انگلیسی، ترکی و عربی و فرانسه رو هم فول یاد گرفتم. فهمیدم که هدف در فراگیری و آموختن و آموزاندن اون به دیگران و همچنین تلاش برای خلق چیزی که انسانها رو شاد کنه یا از رنج و اندوه اونا کم کنه. الان پنج ساله روی کشف و اختراع داروی پارکینسون و دیابت کار میکنم، دو بیماری که پدر و‌مادرم از اون رنج میبرن. راستی اینم بگم که خواهر و برادرام الان میگن که به شدت دوسم دارن اما فقط وقتی پول میخوان، بعدش حتی یه پیام هم نمیدن، تا دفعه بعدی که احتیاج دارن!! یه قلمش اینکه برادرم ورشکست شد و همه چیزشو فروخت و باز ۳۶۰ میلیون بدهی براش موند. پدرم تماس گرفت و گریه کرد و از من خواست کمکش کنم، مادرم گفت اگه کمک کنی که برادرت نره زندان من به پات می افتم! همین حرفش باعث شد بلافاصله کنک کنم و‌کفتم مادر جان، تو‌مادر منی، من کی هستم که تو بخوای به پای من بیفتی؟ از خودم بدم می اومد، بلافاصله رفتم ایران و بدهیشو دادم و ماشین هم براش خریدم  و ظاهر زندگیشو سر و سامان دادم، اما روزی که ماشینو تحویل گرفتیم بهش کغتم منو بذار دم در خونه و بعد برو دنبال کارهات، گفت من با نامزدم قرار دارم، یعنی میگی تو رو برسونم اون کنار خیابون منتظر بمونه؟؟؟ و بدون خداحافظی سوار شد و‌گاز داد رفت!!! ... خلاصه، من الحمدلله اینجا زندگی خوبی دارم. هرگز ازدواج نکردم اما سه تا بچه رو به فرزندی قبول کردم و بزرگشون کردم. هر سه تا هم عالی از آب در اومدن شکر خدا. زندگی خوبی دارن و منم راضی هستم به رضای خدا. دلسوز و غمخواری ندارم جز خود خدا. اما ایمان و یقین دارم که تون خدایی که منو آفریده برام بهترین ها رو میخواد، بهترین ها رو برام رقم میزنه به شرطی که خودم هم حرکت کنم، بخوام و تلاش کنم.( لیس للانسان الا ما سعی )  یقین دارم که اون از رگ گردن هم به من نزدیکتره و در قلب تک تک ما تجلی میکنه خصوصاً وقتی قلبمون میشکنه!!! 

ببخشید که سرتونو درد آوردم اما این عین واقعیت بود، خیای خیلی سختی کشیدم، خیای (نه) ها شنیدم در هر زمینه ای، خیلی توهین و تحقیر شنیدم، خیلی پیشنهادهای شرم آور و زشت بهم شد ، اما چون میدونستم اراده خدای مهربون و من در یک راستا هست نه ناامید شدم و نه راه خطا رفتم و نه لحظه ای به اون خطاها فکر کردم. تنها گناهی که هنوزم ناراحتم میکنه این بود که هزاران بار آرزوی مرگ کردم و با گریه و زاری و گاهی با فحش و بد و بیراه ازش میخواستم پیمانه عمر منو بشکنه و تمومش کنه این درد و بدبختی رو! الان از اینکه اون رفتارو کردم خیلی شرمسارم و از خدا طلب عفو میکنم. در آخر باید بگم که من آدم خیلی مذهبی نیستم به اون معنا که در ایران میگن اما اعتقاد عمیقی به خدا و قرآن و ائمه اطهار دارم و میدونم که این حدیث پیامبر گرامی عین حق و حقیقته که فرمود من دو چیز گرانبها در بین شما به امانت میذارم: کتاب خدا و مودت اهل بیتم، مادامیکه به این دو ریسمان محکم الهی چنگ بزنید گمراه نخواهید شد.

 قسم میخورم که من حقیر هم در تمام عمر فقط با اتصال به قرآن و تفکر صحیح در اون و دوستی اهل بیت که اراده منو تقویت میکرد خصوصاً زندگی سراسر ایثار و اراده امام حسین و‌حضرت زینب باعث شد راهمو گم نکنم و به این مراتب کنونی برسم. خدا رو در هر لحظه صدها هزاران بار شاکرم. اطمینان دارم شما دوستان گرامی که اکثراً بسیار جوان هستین پتانسیل بیشتر و بهتری نسبت به بنده دارین و ان شاء الله با اراده خودتون و لطف خدا تمام این سختی ها رو پشت سر میذارین و به نهایت موفقیت میرسین و اون مپقع می فهمین تنهایی عجب لذت بخشه، فقط و فقط خودت هستی و خدا، انگار خدا با همه بزرگیش فقط و فقط مال توئه! 

مرسی خدا ، بازم خوبه ک میشنوی ، خوبه که هستی 

دل مارو خودت افریدی ، لطفا به حرفاش گوش بده و محتاج بنده هات نکن مارو😌😙

یا علی

چقد نا امیدین بیشتریاتون 

تنهائی خوبه تا یه حدی

ولی بعضی اوقات یهو کم میاری تنهائی نمیشه یه حس بد انگاری یه چیزیو گم کردی انگاری در به در دنبال گمشده اتی  من همه روشارو امتحان کردم 

خودمو سرگرم کردم...همه راهارو امتحان کردم ورزش،کلاسایه مختلف خطاطی،نقاشی، خیاطی...،کتاب خوندن،مسافرت حتی به سرم زد ازدواج کنم با اینکه طرف مقابل فرد بسیار محترمو خوبی بود باز من همون حسو داشتم منصرف شدم از ازدواج  کم کم فهمیدم گم شده ام خداست من اصلا آدم مذهبی نیستم ولی اون حس بدو فقط تونستم با وجود نماز خوندن از بین ببرم هر وقتم نماز خوندنو فراموش میکنم اون حس بد میاد سراغم

بین وقتایه نماز،نماز صبح برام فوق العاده شیرینه یه حسه ناب که همیشه تازگی داره

دلیل تنهائیتون این نیست که یه آدم مثه خودتون دوستتون نداره خودتون خودتونو  دوس داشته باشین

اونائیم که میگن زشتن زشت وجود نداره من یکیو میشناسم که صورت حوری واری نداره ولی کلی دوست داره تو جمع زود جا باز میکنه چون خودش خودشو دوس داره خودشو خیلی زیبا میبینه همیشه میگه من زیبام اعتماد به نفس بالا داره به خودتون توجه کنین پولدار بودنم مهم نیست ...با تلاشو درایت میشه به پول رسید امیدوارم همیشه سالم باشینو خوشحال

کاش میشد تنها نبود

ادمو دیوونه میکنه

درست میشه:(

میدونی تلخترین قسمتش چیه؟ 

اینه که دارم بزرگترین سختی ها و ضربه ها رو از خانواده خودم و مادرم میخورم. 

مادرم خودش فکر میکنه خیلی انسان خوب و بزرگیه ولی بزرگترین علت افسردگی من خودشه. از همه چی خسته شدم. بعضی وقت ها دوست دارم خودمو بکشم. فقط میخوام از این خونه برم. گاهی حس میکنم اگه کنار خیابون زندگی میکردم بهتر بود و اینجوری اذیت نمیشدم .  من خیلی مظلومم. خدایا به حق مظلوم کربلا کمکم کن

به نظره من  تنهایی یعنی اینکه 33 سالت باشه و همه ی دوستات ازدواج کرده و رفته باشن و تو باشی و خودت 
ازدواجم به هر دلیلی نتونی بکنی و واست دوستی هم نیست تو این سن دیگه  خلاصه نه راه پس داری نه پیش. تنهایی یعنی میری بیرون جایی رو نداشته باشی بری  تنهایی یعنی همراه اول فقط بهت گاهی اس بده  تنهایی یعنی ناخواسته به لبخند  همه  ناخودآگاه  حسادت کردن  یعنی  عقده ی تحمیلی 

---

ادمهایی هستن که دوست دارن بامن باشن ولی من دوست ندارم 

دوتا دوستدارم که یکشون بدنیست ولی برخوردش با اون یکی دوستم خیلی بهتره اون یکی دوستم که همش عکسایی که من هستم رو کات میکنه میزاره پروفایلش یه بار رفته بودم پارک با خواهرم کوچیکم دوتا دوستام باهم رفته بودن پارک خواهرم یهو داد زد زینب دوستات منم برگشتم اونا اومدن طرفم بهم گفت که چون شما یعنی منو اون یکی دوستم باهم قهرین من به تو نگفتم احساس میکنم بهم دروغ گفته خودم همش دونفری ازشون عکس میگرفتم همونا رو میزاره پروفایلش خلاصه به این نتیجه رسیدم هرچی سرد تر باشی خواستنی تری 

من پسر 34 سال هستم ..هیچکی مث خودم نیست .. استفاده کنید آز تنهاییتون .. این حرفا مال 14 تا 18 ساله هاست .. نمیدونم والا .. 

من با اینکه منفجرم ولی اصلا تنها نیستم .. شما که تنهایید ریشه یابی کنیو .. دیگه دوره ی این حرفا گذشت .. آنهمه وسایل ارتباط .. ماشاللا بچه از شکم مامانش با گوشی آندروید بیرون میان .. با احترام

من برام غوعجیبه که دانشجو پزشکی ام،وضع مالی مون خوبه،خونواده هم خوب،قیافه هم دارم،روی هیکلم هم دارم.کار میکنم اما سمت هر کی میرم رد میکنه واقعا لوبعضی وقتا احساس بدبختی میکنم با اینکه چیزایی که دارم.آرزوی خیلی های دیگه است

البته یه دوست خوبم دارم که عاشقم و خیلی منو از تنهایی دراورده (م.ن)❤ 

اینو یادتون باشه همه ی پایان ها خوشه اگه خوش نبود بدونین هنوز به پایانش نرسیدین 

البته یه دوست خوبم دارم که عاشقم و خیلی منو از تنهایی دراورده (م.ن)❤ 

اینو یادتون باشه همه ی پایان ها خوشه اگه خوش نبود بدونین هنوز به پایانش نرسیدین 

اقا من اتفاقی وارد این سایت شدم و خوندم حرفاتون رو وگرنه من تنها هستم ن چیزی 

ادم مذهبی ام نیستم فقط موقعه خوندن حرفاتون این ب فکرم رسید ک تنها تر از خدا نداریم جایه اون بودیم چی؟.....

حتی خانوادمم درکم نمیکنن

من پستی که گذاشته بودی رو خوندم

من توی مدرسه یه تازه واردم و از مدرسه‌ی دیگه ای اومدم

کل سال هیچ کس باهام دوست نبود و تا سمت بقیه می رفتم، همه راهشونو می گرفتن و دور می شدن 

سال دیگه هم توی همون مدرسم و از الان ( خرداد) داره گریم در می اد که سال دیگه هم همون اش و همون کاسس

به نظر من تنهایی خوبه اما تا یه جایی. از یه جایی به بعد حس می کنی حتی خودت هم برای خودت ارزش و اهمیت قائل نیستی. 

بدترین نوع تنهایی اینه که دور و برت پر از آدم باشه اما تو بازم احساس تنهایی کنی. انگار یه آدم نامریی هستی. مهم هم نیست چقدر و چجوری تلاش کنی تا دیده بشی. 

به جایی می رسی که هیچی شرایطو درست نمی کنه. 

من خودم از پدر خوشم نمیاد چون هیچوقت برام پدری نکرده.. هر وقت هم که راجع به این مساله باهاش حرف می زنم بهم می خنده. 

مادرم نسبت به بابام بهتره ولی همیشه منو با دیگران مقایسه می کنه.حنی با خواهر کوچکترم که توی تیزهوشان درس می خونه. خواهرم تو خیلی از زمینه ها از من بهتره. خیلی سعی کردم بهش حسودی نکنم

اما با رفتار پدر و مادرم نمیتونم کاریش کنم. پدرم که ار من متنفره صبح تا شب قربون صدقه ی خواهرم میره. خواهرم هم که این وضع رو می بینه اصلا واسه ارزش قائل نیست. اصلا انگار نه انگار که من وجود خارجی دارم. 

شب و روزای زندگی من تو این شرایط داره سپری میشه. دعا کنین تحملشو داشته باشم... 

شماها از یهـنظر تنهایی دارید اما من 

الان ۱۷سالمه اما الان ۳ماه ک دارن بهم فشار وارد میکنند مخصوصا داداشم ک س سال از من بزرگتره بقران الان سه ماه ک یه روز خوش ندارم هرروز به یه بهونه ای کتکم میزنه و یه جایی از بدنمو کبود میکنه ماما ن و بابامم هیچی بهش نمیگن وقتی سر من داد میزنه یا دستشا روی من بلند میکنه ساکتن و هیچی نمیگن اما وقتی من یه کمی با صدای بلند گریه میکنم سریع باهام دعوامیکنن یا تحقیرم میکنن همیشه برای من این اخلاق هارو دارن خسته شدم از بچگی این طوری اذیتم میکردن یه چیز کوچیک ک ازشون میخواستم اونقدر اذیتم میکردن تا اونو برام فراهم کنن البته عقده خیلیاشم ب دلم گزاشتن دیگ خسته شدم احساس اضافی بودن میکنم در حدی که دیروز مادر یه پسر ۳۰ساله اومده بود واسه اجازه خواستگاری قبول کردم بخودم گفتم حداقل از یه نفر محبت میبینم منی ک از بچگی تاالان هر وقت دیدم کسی بهش محبت میشه کلی حسودی کردم و خود خوری ای کاش ازدواج کنم و همسر ایندم مهربون باشه تاحداقل یه دوستدارم از زبون یه نفر بشنوم نمیدونم کار خوبیه یا ن ازدواج با یه مرد ۳۰ساله!!!! ۱۴سال تفاوت سنی اما هرچیـک باشه از خونه پدری بهترع

با تشکر

برام سخته که اینو بگم ولی برا هیچکس ارزشی ندارم نه برای خانوادم نه برای دوستام 

دوستایی که حتی زنگ نمیزنن حالتو بپرسن 

خانواده ای که براش مهم نیست بچش کجایت و چیکار میکنه یا حالش خوبه؟؟؟

تنهایی بیش از اندازه داره داغونم میکنه 

احساس هیچ و پوچ بودن احساس اینکه همه دارن تحملم میکنن داره داغونم میکنه 

کاش منم میتونستم مثل دخترای دیگه با کلی ارزو و هدف زندگی کنم ...

تو دنیای خودم غرق شدم و هیچکس نیست که نجاتم بده...

برام دعا کنین هر چه زودتر خدا منو با خودش ببره:)....

منم خیلی تنهام 

خانوادم اصلا به من توجه ندارن ...من انگار زنده نیستم براشون

همش به فکر خودشون و برنامه های خودشونن 

نمیزارن با دوستام برم بیرون یا کلاسی جایی 

من نمیدونم چیکار کنم!شب و روز گریه میکنم و دلم میخاد زود تر بمیرم 

احساس میکنم من یه نیروی دافعه شدید دارم:-( 

خیلی اذیتم ڪرد

بیش از حد همدیگه رو دوست داشتیم ولی اون همین اواخر شروع ڪرد به بهونه گرفتن و منو از خودش روند و من خیلی التماس ڪردم بمونه و نخواست.

بعدش الانم خیلی دوسش دارم ولی نمیدونم چمه 

نمیتونم دیگه باهاش باشم 

چون خیلی اذیتم کرده و هر دفعه قول داد که رفتارشو درست کنه ولی،نشد

دلم لڪ زده واسه چت کردنامون باهم و بقل کردنش

چت میکنیم ولی یه چیزی جلومه میگیره

با خودم میگم این همون آدم بود که دیوانه وار عاشق هم بودیم؟

خیلی بهم دروغ گفت و اذیت کرد

بهش فڪ میکنم شکم درد میگیرم

در حال نابود شدنم

خودش بهم چند روز پیش‌ گفت عاشقمه:)ولی واقعا دیگه میترسم باهاش باشم چون ترس از دست دادنش باز مثل خوره میفته تو جونم:)

دوس دارم و عاشقشم:)ولی دیگه نمیتونم

خواستم اینجا درد و دل کنم

ببخشید سرتون رو درد اوردم

یاحق

من که مامان و بابام هم دوسم ندارن. هیچکسی غیر از خونواده ام واسم مهم نیس اما اونا هم دوسم ندارن 

دیگه خستم واقعا و نمیدونم چیکار کنم

یاحق

سلام بدبخت✋مث خودمی ب دل نگیر😉

سلام میدونم ڬ همه شما تنهایین ولی من لز خدا هم تنهاترم خخخخ

مامانم ارزوی مرگمو داره میفهمین یعنی چی

من رندگیم خوبه و خانوادم میگن که به نن افتخار میکنن و اینکه برادرم به من افتخار میکنه که تاحالا با هیچ پسری دوست نبودم من ختی موبایل هم نداشتم و الان که هیجده سالمه تازه موبایل گرفتم تازه کنکور دادم و فکر میکنم کسایی که مثل من هستن عوارض کنکور هس نگران نباشید فقط چقد بده که اطرافیانمو میبینم که همشون عاشفن ولی من نه خودمو برای یه عشق اسطوره ای داخل دانشگا اماده کردم ولی شاید سینگل بمونم ولی یه پیشنهاد بحای اینکه بشینی و بگی من بدبختم بلند شو یه اهنگ شاد بزار برقص امیدوارم بیستر قدرخودتونو بدونید

همه رو از دست دادم

چی میگین شما

تنهایی حرمت داره محبت رو نباید گدایی کرد

همش ارزو مرگ میکنم

زود تر این دنیا تموم بشه

من در عین شلوغی دور وبرم خیلی تنهام

من ی بار شکست عشقی خوردم خیلی تلخ و ناگوار بود واسم. دیگه سمت دخترا نرفتم دلم ی عشق پایدار و همیشگی میخواد

..هر از گاهی احساس تنهایی میکنم 

بنظرم اینجا ی جای خوبیه واس حل مشکلاتمون پیشنهاد بدین که چکار کنیم 

حالا که همه دوس داریم تنهاییمون برطرف بشه چرا با هم آشنا نشیم واسه آشنایی و ازدواج ؟

نظرتون چیه؟ منتظر هیچکی نباشین که برامون کاری کنن 

چرا اینجا بهم پیشنهاد ازدواج ندیم؟؟

همه اینجا مهربونن همه دنبال عشقواقعی و محبتن ؟

دختر و پسر نداره بهم پیشنهاد بدین

اما من ناامید نمیشم به هدفام میرسم و به همه و هر کس که میشناسم محبت میکنم

هرکس که بداند که نداند که نداند

لنگان خرک خویش ب مقصد برساند

بچه ها شما باید اراده خود را تقویت کنید و به سوی تهوع گام بردارید الان باید اینده را بسازیم با باهم بودن  انسان به هم زیست نیاز داره پس ما باید دوست بداریم تا دوست بدارند.

یاعلی

منم تنهام تنها میفهمی یعنی چی تنهایی معنیش این نیست که کسی دور و برت نیست معنیش اینه که کسی نمیفهمه تو چی میگی مخصوصا اگه بچه اولم باشی دیگه هیچ هیشکی نمیفهمه چی میگی 

برا بعضیام حرفات عین کدای دودویی میمونه 0 و 1 هر چی میگی نمیفهمه انتظار داره مستقیم بیای بهش بگی دلم گرفته هیچکس دوسم نداره آخه چرا منم غرور دارم 

انتظار داره غرورمو زیر پا بذارم. غرورتو زیر پا میذاری دو روز بعد همون که باهاش حرف زدی همشو بر علیه خودت استفاده میکنه

هی دنیا ازت بریدم 

فقط خود خدا میفهمه من چی میگم

خداااا همه مونو ببر پیش خودت اونجایی که هر وقت بخوایم میتونیم ببینیمت

منم تنها بودم و ناراضی اما الان با این تنهایی نگار تو اوج هستم

شاید تجربه کاملا متفاوت به درد شما بخوره 

من دوستان زیادی ندارم و خانواده سالمی دارم اما هیچ ابراز احساساتی به هم نداریم  

حدود دوسال پیش بود که روابطم با بهترین دوستم و عشقم که اون زمان برام بهترین بود و همه فکرم ازدواجمان بود شدیدا خراب شد و نابود اون زمان اوج ناامیدی بودم وکلا خدا رو خودمو فراموش کردم و حتی فکر انتقام از اونا بودم این ضربه بزرگی برای من تو اوایل جوانی بود برای من که براشون خالصانه محبت میکردم 

حتی سعی کردم کس دیگه ای رو جاشون بیارم که احساسم عمیق نبود حتی خودمم این مسله رو حس نمی کردم ازهمه جا همه کس دل زده بودم و دنبال جلب توجه دیگران

تا این که قرارشد برای یکی از دریایی  دانشگاه مقاله بنویسم که منو به سمت فلسفه کتاب شیخ اشراق و بهشت اللی دانته کشاند من از فلسفه به خودشناسی واز خودشناسی به حقیقت آفرینش و معنایی عشق رسیدم و دوباره خدا رو یادم آمد این با نگرش دیگه نه دعایی بود نه نمازی نه واجب و حرام من از فلسفه و منطق بهش رسیدم همه زندگیمو کنار زدم حتی اسلام رو در تنهایش به نور بی انتهایی رسیدم که سرچشمه من بود و عشق و اونجا پیدا کردم 

اینجا بود که با اطمینان گفتم خدایا همه اطرافیان رو کنار بزن همه رو ازمن بگیر فقط وفقط من با شم در محضر تو !! این حرف از نظر خیریه محاله اما بعد از ماه ها گفتن و گفتن نامه نوشتن به خدا اتفاق افتاد!!! دلتنگ خدا شدم اون لحضه نه دعایی داشتم نه حاجتی نه محبتی میخواستم حالا یک ماهی از این موضوع میگذره من هرثانیه ثانیه ش مشتاق تر و مشتاق تر میشم که همه از دور بزن بزن وچشممو ببندم عشق خالص رو حس کنم و اشک بریزم از دلتنگی با این که خدا در وجود خودم میبینم از رگ گردن به من نزدیک تره مدتیه که برای کسی دلتنگ نیستم وقلبمو به کسایی دوستشان دارم نزدیک میبینم هر لحظه تو دلم با پروردگارم معبود مطلق حرف میزنم و شنونده میبینم 

به وضوح احساس میکنم مهربون تر واحساس نسبت بیشتری روی خودم دارم و خوبی بی خودم رو بیشتر تشخیص میدم نگران ازدواج ویا روابط اجتماعی نیستم به معبود گفتم بهترین ها رو برام کنار بیاره اگه به صلاح من باشه 

از اون زمان می بینم که هیچ خاسته ای نداشتم که به معبود بگم و فراهم نشه!!! اصلا زندگی است و تنهایی اگر با او باشد اوج آتش نور ونور..

نمیتونم خودم باشم چون فکر میکنم اگه باشم همرو از دست میدم 

همیشه و معمولا وسیله بودم یکی با یکی دوست شه یکی اعتبار کسب کنه بام(خانواده)

تاحالا زندگی نکردم،دوست که اخه کسیم دوسم نداره ک داشته باشم،تاحالا هیشکیم نگفته مثلا من تورو دوس دارم البته اینکه شبیه پیرام و زشتم و بد هیکل و بی پول تاثیر کمی هم نداره

همه بی من همه جا میتونن برن یا همه کار میکنن 

همیشه مهربون بودم 

کاری ب کار کسی نداشتم 

خیلی دوست دارم بدونم اون کسی که اولین نظر رو داده الان در چه حالیه و داره چیکار میکنه؟من فکر میکنم این احساس تنهایی زودگذره من مشکلم اینه که همه دوسم دارن ولی من هیچ عشقی به هیچکس ندارم دلم برای هیچکس نمیتپه ازدواج هم کردم ولی هیچکس و دوست ندارم 

نمیدونم چمه

بااینکه همه دوسم دارن ولی من خیلی بی احساسم از خودم بدم میاد ناشکر شدم انگار

زیاد میخوابم چون انگیزه ای برای بیدار شدن ندارم ....

ولی تنهایی که شما در خصوصش صحبت می کنید بیشتر جوانای ما این مشکل رو دارند حتی آنایی که با وجود داشتن چند تا دوست چه مونث چه مذکر وقتی به طرف مخالف خود می رسند احساس میکنن بهش نیاز دارن و باید به اون برسند .

بهترین دونفره ها را باید از خدابخواین و تنها اوست که می تواند این مشکل را برای شما حل کنه  با ارزوی بهترین ها برای شما

بنام خدا        ‌  ‌                            سلام دوستان منم می خوام امروز از تنهاییام،ناامیدی هام،بدبختیام و. . . بگم.من از زمانی که یادم میاد پسر عادی ، اجتماعی،رفیق باز و . . . بودم  خلاصه همه چی عالی بود اما این قضیه فقط تا ۱۱سالگی ام ادامه داشت از ان به بعد من و به خانواده ام به دلایلی به استان دیگری مهاجرت کردیم و در یکی از شهرستان های ان استان مشغول زندگی شدیم انجا فامیل یا اقوامی نداشتیم.  روز اولی که در مدرسه ان شهر رفتم را به خوبی به یاد دارم:همه ی بچه ها شاد و خوش حال بودند من هم کیفم را دستم گرفته بودم و دم در کلاس منتظر معلم بودم که بیاید و جایم را تعیین کند بچه ها به من نگاهی می کردند و به حالتی تمسخر امیز می خندیدند سرانجام معلم امد و جای من را تعیین کرد او مرا در ته کلاس برروی نیمکت نشاند من ان روز را به پایان رساندم اما روز های بعد قضیه فرق می کرد پسری در کلاس بود که رفیق و دوستان زیادی داشت من یک روز در مدرسه اتفاقی با او حرفم شد ، او مرا مسخره کرد من هم کم نیاورده و او را مسخره کردم سپس رفتم و بر روی نیمکتم که کنار کلاس قرار داشت نشستم به طوری که سمت چپ من دیوار بود ان پسر امد و با دستش سر من را به دیوار کوبید من به شدت عصبانی و ناراحت شدم اما چون او دوستان زیادی داشت از کتک خوردن ترسیدم و به او چیزی نگفتم داستان تنهایی من کم کم از انجا شروع شد من در مدرسه دوستی نداشتم و بعد از تعطیلی مدرسه هم از مسیر های مختلف و طولانی به خانه می رفتم تا در راه خانه از ان پسر و دوستانش کتک نخورم چند سال این داستان ادامه داشت تا در کلاس ششم دو دوست بسیار بسیار صمیمی پیدا کردم به جرعت می توانم بگم ان دو دوست بهترین دوستان زندگی من بودند اما افسوس که این دوستی تنها دو سال ادامه داشت ، سپس ما در شهرستانی دیگر  خانه خریدیم و به انجا مهاجرت کردیم ان شهر که بسیار بدتر بود در ان شهر همه همدیگر را می شناختند و با زبان ترکی با هم حرف میزدند انها رفتار بدی با غریبه ها می کردند من دیگر نتواستم دوست خوبی در انجا پیدا کنم و همیشه در کلاس تحقیر می شوم از انها کتک می خورم من الان کلاس یازدهم هستم تقریبا17سالمه و هر روز در کنار حیاط مدرسه می نشینم و با حصرت به بچه باحال های مدرسه که در کنار دها دوستانشان نشسته اند و با همدیگر بگو بخند می کنند نگاه می کنم و با خودم می گویم ای کاش من جای انها بودم هی زندگی.                                        من یکی دو تا دوست برا خودم پیدا کرده ام ولی انها همونایی هستن که از همشهری های خودشون ترد شده اند و به قول خودمون اسکل ( مشنگ ) هستند.بعد از مدرسه تمام روز خودم را در خانه صرف می کم و این برایم یک عقده شده که بعد ظهر ها با رفیقام برم تفریح و عشق وحال.نمی دونم چه کار کنم !     اگه داستان تنها شدن منو خوندین لطف کنین بگین باید چی کار کنم که زندگی ام درست شود؟

دوستان زندگیه دیگه خودمون باید بخایم تا عوض بشه میدونم سخته و پول و خیلی چیزای دیگه لازمه اما سعی کنید با زندگی بسازید و از همینی ک هست لذت ببرید. 

خدایا خودت همرو از تنهایی دربیار اما ب روش درستش/:

یا حق

یا حق

---

سلام  دوستان  از تنهایی چی بگم منم تک فرزند هستم و خانواده  ی پدریم شهر دیگر  هستن  اجازه ندارم در بارشون حرف بزنم  پدر و مادرم معلم هستن همش مدرسه و خواب منم خودم مثل گیاه خودرو دارم بزرگ میشم خانوادم فقط از جهت مالی منو تامین میکنن  همه تو دنیای خودشون هستن منم رفتم دنیای خودم زمانی رفیق باز بودم اما اونا هم منو به خاطر پول و تترکه کردن میخواستم اما تنهایی من رفع نشد بعدش سی دی و اینترنت و ...الان نمی خام  از دنیای خودم بیان بیرون اصلا بلد نیستم با دیگران ارتباط برقرار کنم از همه کناره گیری میکنم میرمتو اتاق از تنهایی لذت میبرم  

26 سالمه اما حوصله ندارم آرایش کنم به خودم برسم آرزو ندارم برای آینده ی زندگی توخالی دارم 

اما بذار بگردن واسشون لاشی ها خوبه کسی ک میره سیگار میکشه یا هر کوفت دیگه 

تو ناراحت نباش ما هم خدایی داریم 

بنده روانشناس هستم میخوام موضعی با شما درمیون بزارم

سوال،شمارو کسی دوست نداره یا افراد زیادی با شما صمیمی نیستن؟

خب اینجا جوابش به دوصورت می تونه باشه ۱یا مشکل از خودتان هست ۲ یا مشکل جامعه

در مورد ۱ می توان گفت که شما دارای اخلاقی هستین که دیگران با ان سازش ندارن و ان را نمی توانن تحمل کنن.زیرا شما دارای اخلاقی ناشایست هستین و اگر دارای اینگونه اخلاقی هستین مشکل از خودتان هست و را کار این هست که باید اخلاق خودتان را اصلاح کنید به عنوان مثال توجه کنید کدام رفتار و اخلاق شما باعث میشه دیگران ازشما زده شن و اینجا شما باید اخلاق خودتان را اصلاح کنید و به خودتون شخصیت جدیدی ببخشید و خود را به ان عادت بدید 

و درصورت سوال ۲.مشکل جامعه؟

میشه گفت شما خیلی ساده و خوش اخلاق هستید که سریع دل دیگران میزنید مثلا خردن شیرینی تا یه حدی لذت داره وبیشتر از ان دلتون میزنه و میشه گفت شما ادم بیش از حد خوب و مهربانی هستین و جامعه شمارا نمی تونن درک کنن

وبدانید ارزش شما خیلی بالاست

برای این‌موضوع هم اصلاحاتی وجود دارد از جمله به هرکس به اندازه لیاقتش بها بدین در غیر این صورت سو استفاده میشود از برخوردتون و فک میکنن وظیفه شماست این خوش برخوردی و ارزش خود را پایین میبرید پس به اندازه لیاقت هرکس بهش بها بدین

در صورت دوم با هر فردی که به شما اشنایت وشناس دقیقی ندارن زود صمیمی نشید و از شوخی کردن به جز نزدیکان پریز کنید با جامعه سنگین باشید نه اینکه بد باشید جوری باشید نه خودتون بد جلوه بدین و نه ساده در این جامعه مثل خودشون باشید یعنی هرجور که باهاتون برخورد میکنن برخورد کنید در غیر این صورت یا خیلی خوبید که دلشون میزنید یا خیلی بد که از چشمشون بیفتی میانه رو باشید اخلاقتون کنترل کنید تا جامعه باهاتون کنار بیان و به عنوان یه شخص خوب و لایق یاد کنن و در اینصورت نه کسی تنهاتون میزازه و نه دل کسیو میزنید

امیدوارم صحبت ها ب دردتون خرد باشه باتشکر

شناخت ما از خدا ، از ادمها، از دنیا ، به اندازه فهم محدود و ناقص مون هست، هدف از زندگی ازدواج و رسیدن به خواسته ها نیست ، هدف از زندگی و وجودمون توی این دنیا ، با وجود همه ی زمین خوردن ها، شکست ها،شناخت و فهم ناقص مون از خودمون و در نهایت از خدا بزرگتر و کامل شدنه. کوچک فکر کنید ، زندگی لذت بخش نمیشه .یه چیزی که زندگی رو با همه ی سختی ها برام لذت بخش میکنه اینه با وجود رنج هایی که مشکلات برام داره،راه حل ها رو پیدا و جستجو کنم، و به خودم دائم بگم خدا با اون عظمت و بزرگی ش، هدف کوچکی برای زندگی من نمیتونه داشته باشه ، فاطمه بزرگتر فکر کن! بزرگ فکر کن! بزرگ فکر کردن، درگیر و غرق در مساله نمیشه، از بالا به مشکلات نگاه میکنی، قویتر از پس شون برمیای.همه شما رو دوست دارم ، عاشقم بر همه عالم که همه عالم از اوست !

منم تنها بااینکه ازدواج کردم ودوتا دختر دارم.همسرم بهم بی توجه باورتون میشه ارزودارم دست یکی روبگیرم وفقط ده دقیقه باهاش صحبت کنم دیشب نشستم کنارهمسرم خواستم حرف بزنم وسط حرفم پاشده رفته بادوستاش بیرون انگارنه انگار منم هستم‌.اگه بچه نداشتم حتما جدامیشدم امابخاطردخترام مجبورم دلم یه عشق میخواد یه حال خوب یه نفس تازه.دارم فکرمیکنم چراخدا عشق رو افریدوقتی اینهمه پستی هست.من عاشق شوهرم بودم اما اون بخاطرکمبودای خودش منوگرفت حالا اون شده یه ادم رزل وسنگ دل من شدم یه مادربی انگیزه وخسته.فکرنکنیدازدواج درمان تنهاییه بدتراز اون ازدواج نادرسته که یه عمردردوتنهایی همراهشه.

سلام منم مثل توام 

مثل همه بچهایی که نظر داذن من ۲۸ سالم شده یدونه خواستگار نداشتم تعداد زیادی ادم بودن که گفتن ترو میخوایم و بهم ابراز علاقه کردن و وقتی خواستم اشنا بشم بعد یه مدت ول کردن به هر دلیلی رفتن

من الان فقط تعجبم اینه چرا هرکی با من وارد رابطه میشه حتی اگر از خودم پایین باشه اخرش منو ول میکنه میره من نمیدونم موضوع چیه به سرم زده با یه دعا نویس مشورت کنم شاید طلسمی چیزی داریم خودمون نمیدونیم  

گذشته اے ک حالمان را گرفته است...

آینده اے ک حالے برای رسیدنش نداریم...

و حالے ک حالمان را بهم میزند....

عجب زندگے خوبی....!!!!!

من عاشق یکی بودم خیلی باهم خوب بودم ولی نمیدونست که دوستش دارم بهش گفتم ولم کرد و رفت دیگ ندیدمش خیلی دنبالش گشتم ولی وقتی پیداشد دیگه اون آدم قبل نبود به خاطرش خیلی از پیشنهادارو رد کردم حالام تنهای تنهام و فقط کارم شده نگاه کردن به عکسش امیدوارم هرجا که هست خوش باشه😔

تنهایی خیلی خوبه باارزشه چون خالی ازادمای بی ارزشه 

هیچوقت به کسی اعتمادنکنین

یک وقتایی بایدبدباشی تاخیلیابفهمن خوب بودن وظیفه نیست:/

انقدر تنهام انقدر بیکسم انگار با مرگ دست وپا میزنم خدایا تو خودت یه راهی به من نشون بده انقدر سرنوشت بدی داشتم دارم نمیشه تغیرش داد فقط تو چاله ای هستم که در امدنش غیر ممکنه فقط جز خدا هیچ کس نمیتونه کمکم کنه 

منم مشکلات شمارو دارم ولی قیافه خوبی دارم هیکلم خوبه روابط عمومیم هم خوب ولی خوب تنهام دیگ

منم از غصه چشام نم داشت و اتفاقی وارد اینجا شدم

تعریف ادما از تنهایی متفاوته...یکی ناراحته که یه دوست اونجوری که میخواد نداره و یکی...

٢٣سالمه و تنهاییم با شما فرق داره...

من و چهار نفر دیگه یه خونواده ایم...سخته وسط ادما باشی و تنها...

مامان داداش آبجی پونزده سال کوچیکترم یه تیمن واسه اذیت کردنم...بابام باهام حرف میزنه میگه اونا هر چی گفتن و کردن تو بخند بعد یه مدت باهات خوب میشن...حس میکنم از خودشون نیستم بقیه بعد این همه سال با رفتاراشون اعتراض میکنن و بابام شاید، عذاب وجدان میگیره از این همه اذیت شدنم و شاید مهربونتره...خودکشی گناهه از این دنیاس تا این سن خوشی ندیدم،گناه ابدی اون دنیام برا خودم بخرم؟نه

منتظرم یه روز تا حدی مستقل شم و بتونم برم مخفیانه آزمایش دی ان ای بدم

خیلی خسته شدماز این زندگی،من همشونو دوس دارم

برام دعا کنین خدا بهم آرامش بدع

من دختر ۲۱ ساله هسنم 

 مهندس کامپیوترم 

ورزش کار  رزمی هستم 

و خیلی هنر مثل بافتنی و .... دارم 

همه به من میگن دیونه حتی مشاوره هم رفتم   بعد چند جلسه به من و مادرم گفت دختر شما اتفاقا خیلی سالمه اصلا دیونه نیست

ولی هنوزم پدرو مادرم بهم میگن دیونه وقبول دارن که دیونه ام 

یه سری درد ها هست که از تنهایی هم بدتره 

من حاضرم تنها باشم ولی بهم نگن  دیونه 

همیشه هم به من نگاه میکنه ولی باهام نمیگرده نمیدونم دوست داره با منم بگرده یا دوست نداره. 

اگه میدونید به منم بگید شاید از تنهایی درام یه کار خیری هم کردید. ممنون✋

شاید فقط بخاتر اینکه ما زیادی خوب بودیم 

یه ۲ نفرو دیدم رابطشون  خوب بود 

بعد یه مدت دختره به پسره گفت برو‌پیش یکی که قدره قلب مهربونتو بدونه 

چند روز بعد دوست پسره دختره رو دیدم یه ادم چت باز   بچه هم بود

میدونید اگه جوابی هم داشته باشه تنها چیزی که به ذهنم میرسه خوب بودنه هرچی بیشتر خوب باشی بیشتر بدبخت میشی بیشتر تنهایی میکشی بیشتر‌ تحقیر‌میشی تف به این زندگی

انگار یه قفل خورده به زندگیت. 

نه میتونی بمیری تموم شه نه میدونی چه جوری زندگی کنی که اوضاع بر وفق مراد باشه. 

بیخیال کسایی باش ک باهات اینجوری رفتار میکنن

سعی نکن خودت و بخاطر چن نفر ک لیاقتتو ندارن عوض کنی

منتظر جواب هاتون هستم

تنهاییم دیگه کسیم دوسمون نداره کسیو نمیشه اجبار به دوست داشتن کرد  

سخت تر از همه اینه درووبرت یه عالمه ادم باشع و هیچکی درکت نکنه دوست نداشته باشع  

حالم از دختر بودنم بهم میخوره خیلی سخته دختر بودن تو این جامعه 

بعضی وقتا ادما دل پری دارن ولی کسی نیس به حرفاشون گوش بده دقیقا مثل من پرم از حرف و درد ولی انقدر دورم خالیه که کسیو ندارم براش بگم یا اگه هم باشع نمیشه گفت چون درد رو نمیشه بیان کرد 

نمیدونم واسه کی متاسف باشم خودم؟ خدام؟ خانوادم؟ جامعه ام؟ واسه کی ؟

که منه نوجوون 17 ساله انقدر از غم پرم 

 

هیچوقت ادمایی که فکر کردم از نظر شخصیتی و موقعیت به من میخورن متاسفانه توجهی به من نداشتن

آدمای دور و برم از نظر فکری علمی فرهنگ .... ازمن  پایینتر هستن یا بهتره بگم متفاوتن

داغ ب دلم موند یک بار ی آدم مثل خودم پیدا کنم که اونم جذب من بشه این موضوع خیلی آزارم میده...

من فکر کردم وقعا تنهام 

ولی انگار ...

من دوستامو دارم

من خوانوادمو دارم 

داداش کوچیکمو دارم 

شما هم اگه بخواین میتونین دوستای خوبی پیدا کنین 

اگه میخواین میتونم راهنماییتون کنم @**********

آیدی منه تو تلگرام خوشحال میشم کمکتون کنم 

هییی روزگاره بدی شده

عشق دروغ شده دوست دارم الکیه هیچکی دوستت نداره به درک که نداره رفیق خودت خودت رو دوست داشته باش 

رفیق خودت عاشق خودت باش این جوری خیلی بهتر 

میدونی چرا چون که فقط و فقط خودت میدونی که چی کشیدی :-)

مشکل من اینه ک واسه دوستام هرکاری میکنم

شده واسه خوشحالی اونا خودم ناراحت بشم...یا حتی تو لحظه ای ک کمک میخان پاشم برم شهرشون

اما

درنهایت اونا انقدر ک ب دیگران اهمیت میدن ب من توجه نمیکنن

دلمو میشکنن

تو اون لحظه ازشون متنفر میشم اما کافیه حتی یه محبت کوچیک ببینم ازشون،همه چیو فراموش میکنم

و بااز این روند ادامه داره

نمیدونم چی بگم بهشون چجوری بفهمونم من همونم ک بخاطرت این کارو کرد!!

فک میکنم بضی وقتا منت گذاشتن لازمه چون بضیا ب معنای واقعی نمک نشناسن...

که نگران از دست دادنش نباشم.که خوشحال باشم باهاش.که از ته دل منو قبول داشته باشه.که دیگه تنها نباشم

وااایی خدای من انگار که اینجا بیمارستانه،بیمارستان تنها ها!اصلا تاحالا فکر نکرده بودم ک اینهمه آدم مث خودمن هستند اینجا خیلی جالبه آدم باخوندن بعضی از نظرات بچها واقعا روحیه ای دوباره برای زندگی پیدا میکنه حرفام شعار نیست بلکه آدما نباید احساس بد بختی رو هی به خودش تلقین کنه ماها باید برای زنگیمون و میزان خوشبختیمون آدمای پایین دست خودمونو قرار بدیم اما برای سنجیدن میزان فهم و درکمون انسانهای بالاتر از خودمون ‌.واقعا عالی بود بچها همیشه امیدتون به خدا باشه مخصوصا لحظه هایی که اوج نا امیدیه 

یا علی مدد 

خدا همممممممیشه هست همممممیشه ی هممممممیشه🌸🌸🌸🌸🌷🌷🌷🌷🌼🌼🌻🌻🌻🌹🌹🌹

همیشه تنهاهستم . با اینکه دورم خیلی شلوغه ولی احساس تنهایی میکنم این درد خیلی بدیه

نگران نباش ایشالله خدا کمکت میکنخ فقط امیدتو از دست نده

من دختری هستم که پدرو مادرم از بچگی سر همه چیز باهم دعوا میکردن چون خونواده هاشون اصلا شبیه به هم نبود.خونواده مادریم‌ یک خونواده مذهبی بودن و خونواده پدریم اصلا به مذهب اعتقادی نداشتند.نه به مذهب و نه به اخلاقیات

منو دوتا داداشام بین‌ این دعواها و اختلافات همیشگی بزرگ‌ شدیم.

من چون‌دختر بزرگ تر بودم شده بودم سنگ صبور مامانم.از همون بچگی همه منو بزرگ حساب میکردن. خونواده پدریمم خونواده ای هستند که تمام اطرافیانشونو تحقیر و مسخره میکردند

پدرمم از وقتی یادمه پول براش مهم ترین چیز بود

با اینکه از لحاظ مالی کم نداشت اما زندگی ما همیشه کم ترین بود

فقط به زور راضی میشد پول خورد و خوراک و مدرسمونو بده.اونم با هزارتا داد و دعوایی که با مامانم میکردن.همیشه جلو دوستام خجالت چیزایی که نداشتمو میکشیدم.همیشه حسرت چیزایی که میخواستمو نمیشد.

مادرم هم به خاطر این دعواها و اختلافات همیشه اعصابش خورد بودو مارو از بچگی سر چیزای کوچیک کتک میزد.

به خاطر همین از بچگی دچار کمبود اعتماد به نفس شدیدوفرار از مردم و جامعه بودم.

وقتی بزرگتر شدمو به دانشگاه رفتم دوسه نفر از همکلاسی ها بهم قول ازدواج دادن که هیچ کدوم به قولشون وفا نکردن.

دوستای دخترم هم بابت ماجراهای دیگه پشتمو خالی کردن و منم دوستی باهاشون تموم کردم

این ماجراها باعث شد ۲ سالی از دانشگاه مرخصی بگیرمو اعتماد به نفس و اعتمادم به آدم ها هم روز به روز کم تر بشه.

با کتابایی که خوندم فهمیدم من یک آدم به شدت احساساتی و زودرنج هم هستم.حالا یا از اول اینطور بودم یا تبدیل شدم.

الانکه ۲۳سالم هستوفقط ۱ سال از دانشگاهم مونده

اما تا وقتی نرم‌سرکار نمیتونم مستقل بشمو تمام این مسائل هم زندگیو برام خیلی سخت کرده و هم اعتماد به نفسو ازم گرفته.

بابام ماهانه مبلغی پول بهم میده اما چون به مامانم پولی نمیده

مادرم تمام پول منو میگیره.من هم روم نمیشه بهش بگم که خودم میخوام داشته باشم.از طرفی اگر هم بهش بگم اون بیچاره پولی دستش نیست و فکر میکنه من به نوعی منت سرش گذاشتم.

الان شدم یه دختر ۲۳ ساله ای که نه هیچ دوستی داره نه هیچ پولی و نه جایی میتونه بره و نه چیزی میتونه بخره.فقط دانشگاه یا کنج اتاق

از تمام دنیا متنفرم

بخدا خسته شدم نمیدونم چرا هیچکسو ندارم 

ولی فرق من اینه که میدونم چرا

متاسفانه من اصلا خودمو دوست ندارم.در واقع متنفرم از خودم

اما باید از یه جایی شروع کرد

من یه فکری دارم بیاید همه ی ما باهم همه ی تنهاها بیاید شروع کنیم خودمونو دوست داشتن اول عاشق خودمون بشیم همونطور که هستیم 

خیلی کار سختیه میدونم شاید خیلی ازما گناهان بزرگی کردیم یا از بچه گی بهمون گفتن بی عرضه یا زشت یا کار درستی نداریم درس نخوندیم و ....

ولی بیاید قرار بذاریم از همین حالا شروع کنیم عشق ورزیدن به خودمون مدام به خودمون بگیم وای چقدر دوستت دارم باهمه ی کاستی هایی که داری دوستت دارم هیچ کس کامل نیست من همینطوری عاشقتم

دوستان تنهای خودم همه باهم شروع کنیم و نتیجه شو ببینیم به همدیگه بگیم و به دیگران که نتونستن انگیزه بدیم.موافقید؟

بمیرم

ولی فک میکنم آدمایی که مث من خیلی تنهان ،مهربون و زودرنجن. چون نفعی برا کسی ندارن تنهان همه دنبال یکین ک ازش استفاده کنن وقتی نتونن میشی تنها ..فک میکنم خدا اونقدر حواسش ب ما هست که میدونه تحمل خیانت و دورویی های بقیه رو‌نداریم واسه همین تنها موندیم ولی ی روز مطمئنن یکی مث خودمون با قلب مهربونمون پیدا میشه 

شاید اگه از قلبم با خبر بودن و میدیدن چقد عاشقانه دوسشون دارم منم دوس داشتن کاش منم مهم بودم کاش کاش کاش

دوست دارم تو هم دوسم داری دروغ خوبیه نه؟!

منم مثه همتون تنهام.

میدونین چیه؟؟

خودمم نمیدونم چمه!

نمیدونم چی میخوام...

چی نمیخوام،

چی دارم و ندارم!

یع حس گُنگ با من همراهه،

نه میزاره به کسی نزدیک شم

نه از کسی دور شم...

راستش من به یکی نیاز دارم

که پیشم باشه

بم بگه که هستش

هی بگه هی بگه :) 

تنها نیستیم شاید بعضیامون فقط آدمایی مثل خودمون و پیدا نکردیم!

سلام نمیدونم من زنده نیستم یا این زندگی زندگی نیست

همیشه از بچگی فکر میکردم این روزگار درست میشه میرسه روزی که منم معمولی زندگی کنم ، میرسه روزی که منم دوست داشته بشم و دوست داشته باشم ، میگفتم اینا بخاطر این هست که هنوز تو روابط اجتماعی قوی نیستم ، الان که اینو مینویسم تازه فهمیدم بیست و پنج سالگیم تموم شد و هیچ چیز از زندگی نفهمیدم ، تا این سن نشده یکی بیاد و دوستم داشته باشه ، اگه از کسی خوشم اومده باشه یا نتونستم بگم یا اینکه بعد یه مدت طرف به نحوی گفته که نمیخواد باهام صحبت کنه ، عادت کردم به این موضوع ، به اینکه جواب دوست دارم مرسی هست ، به اینکه جدی گرفته نشم ، همیشه تو جمع ها کسی بودم که شانس کمتری برای دیده شدن داشتم ، زندگی واسه ما نساخت ، چقدر بده عادت کنی به نرسیدن و نشدن ،  خداروشکر به خدا معتقدم ، تنها راهی که آرامش میگیرم خداست ، خدایی که حس میکنم دوستم داره .

امیدوارم همتون تا قبل اینکه به سن من برسید شادی رو تجربه کنید چون بعدش دیگه لذتی نداره .

من تنها نیستم چه از لحاظ عشق یا از لحاظ دوستای معمولی یا حتی خانواده.

اما بعضی وقتا خیلی دلم میخواد تنها باشم چون حس میکنم تنها راه یافتنِ آرامشه .

حالا من نمیدونم شما دقیقا از چه لحاظ تنهایین,یکی دوس دختر یا دوس پسر نداره,یکی یه دوست معمولی نداره یا هرچی.

اگه دوستِ جنس مخالف ندارین و فک میکنین نمیتونین یکی رو گیر بیارین که همیشه کنارتون باشه,نگران قیافه و هیکل و چ میدونم اینجور چیزا نباشین چون یه عشق واقعی کاری به قیافه و هیکل و وضع مالی و حتی سن و سال نداره!فقط یه قلب میخواد:)

دختری ک خوشگل نیس فک میکنه دیگه هیچ پسری طرفش نمیره!! اصن یه همچین چیزی غلطه!!

 داریم پسرایی رو که شاید قیافه نداشته باشن اما قلب دارن اندازه اُقیانوس و همینطور برعکس. . .
مشکل خیلی از شما دوستای گلم اینه که خودباوری ندارین.
پسرا باید حداقل یکم مغرور باشن چون خیلی از دخترا عاشق پسرای مغرورن 

و دخترا هم باید غرورشونو بزارن کنار و یکم اهل دل باشن...
اگه فک میکنین خونوادتون شما رو دوس ندارن کاری کنین دوس داشته باشن!

من خودم خیلی عصبی ام و اخلاق درست و حسابی ندارم ولی باعث نمیشم کسی بخاطر اینکه اخلاقم بده ازم ناراحت بشه و منو طرد کنه...

یه مدت من عادت کرده بودم به اینکه برج زهرمار باشم همه رو از خودم میروندم همه ازم فرار میکردن

دیگه از اینکه منو آدم به حساب نمیاوردن خسته شدم شروع کردم به اینکه همه رو بخندونم هر لحظه و هر دقیقه چیزی واسه گفتن داشتم و خیلی از بچه های فامیل عاشق من بودن و جدایی از من براشون سخت بود!!

باورش برا خودِ منم سخت بود اما شد,چون پراز انرژی مثبت بودم الانم خیلی دوس دارم همچین جایگاهی در خانواده رو . . .

پس شما هم سعی کنین پراز انرژی مثبت باشین و همیشه خنده رو لباتون باشه و بقیه رو بدون مسخره کردن کس دیگه ای بخندونین:}
از اون دسته از افراد که عاشق یکی هستن و اونا محلشون نمیزارن یا اذیتشون میکنن هم خواهش میکنم کم کم به خودتون بیاین و کاری کنین که اونا هم عاشق شما بشن.هر کاری که میتونین بکنین.شمارشونو گیربیارین بهشون زنگ بزنین خودتونو معرفی نکنین حرف دلتونو جوری که احساس مزاحمت از سوی شما نکنن بزنین یا تو خیابون یا کوچه دیدینشون بهشون پیشنهاد یه گپ کوچیک بدین اگه قبول نکردن اصرار نکنین و با راه های دیگه وارد عمل بشین و البته سیریش بازی هم درنیارین.خیلی وقتا یه لبخند کوچیک هم تاثیر فوق العاده روشون میزاره.اگه خیلی سعی کنین و اکثر مواقع جلو چشاشون باشین,کم کم ازتون خوششون میاد و حالا اونان که میفتن دنبالتون...

من خودم یه زمانی عاشق یه دختری شده بودم,17سالش بود,خیلی دوسش داشتم و خیلی سعی میکردم که بهش برسم حالا به هر روش ممکن.اما یه روزی کارت دعوت عروسیش اومد در خونمون . . .

شکست روحی بدی بود اما خودمو نباختم ناراحت بودم اما اظهار عجز نمیکردم.از شما هم خواهش میکنم اگه یه زمانی یه همچین اتفاقی براتون خدای نکرده افتاد شکست نخورین و زود نا امید نشین.
داداشای گلم شکست عشقی یا جدا شدن از اونو دلیل سیگار کشیدن ندونین.سیگار شروع نابودیه:[

پسرا و دخترای گل شما همتون دوستای منین وظیفه خودم میدونم بهتون کمک کنم.دوستون دارم میدونم سخته اما شکست نخورین اگه واقعا فک میکنین حرفایی که زدم حتی یه درصد میتونه بهتون کمک کنه انجامشون بدین.من مشاور یا روانشناس نیستم اما به خیلیا کمک کردم امیدوارم شمارو هم یاری کرده باشم.اگه یه زمانی خواستین باهام حرف بزنین در خدمتتونم. . .

دوستون دارم= )

ممنون میشم بهم جواب بدین...

چ سخته یه دختر از سمت یه مرد رد شه خدایا کمکم کن راضیم ب رضای تو ولی دخترا یه نصیحت کنمتون اینکه تا حد امکان خواستگار معرفی رو قبول نکنید خواستگاری باشه که حداقل قبلش همو دیده باشیدو باهم اشنا باشید 

منم سالهاست تنهام تو این ۱۰ سال مشکلی با تنهایی نداشتم و از کسی خوشم نمیومد اما الان چند مدته از یکی خوشم اومده  اما اصلا بهم توجه نداره دلم گرفته بعد این همه سال .۳۳ سالمه تمام دختدهای همسنم حتی بچه دارن. هرگز به ازدواج فکر نکردم و نمیکنم اما موندم چرا از کسی خوشم میاد یا با کس دیگست یا اصلا من و نمیبینه .همیشه عاشق تنهاییم رودم و راضی . اما الان نه دارم اذیت میشم.اگه قرار بود انسان تنها باشه خدا جفت نمی آفرید ما ها رو پس انقد نگید خدا هست و فلان. همه میدونیم خدا هست و هرگز نمیشه جایگاه خدا رو با انسان مقایسه کرد . خودتون هم میدونین همه ماها خدا رو دوست داریم ولی حرفمون چیز دیگست.انسان نیاز داره گهگاه دیده بشه ازش تعریف بشه با یکی حرف بزنه حداقل بعد ۱۰ سال .  بعد ۱۴ سال از یکی خوشت بیاد اما بچشش نیای خیلی بده حتی نگاهشم بکنی کافی نباشه . چون دختریم هم باید حجب حیامون حفظ کنیم . گرچه خودمم دوست ندارم بروز بدم علاقم . اما همین نگاه هم کاری از پیش نمیبره. خدا خودش زن مرد آفریده برای هم همش گفتم به میل و خواسته خدا.خب خدای دل من تو که نمیخوای این طرف مال من باشه پس چرا کاری کردی به چشمم بیاد اصلا. میگن برگ درختم حتی بی اجازت و خواستت نمیافته. خواسته تو بود که ازش خوشم بیاد؟ پس چرا؟ خدا جونم چرا. من که راضیترین ادم بودم تا اخر عمر تنها باشم با خودت چرا اینکارو کردی بامن.

دمت گرم میدونم دلت گرفته میخوای مطلب و حرف دل بچه هارو بخونی تا دلت ارووم بشه خواب به چشات نمیاد ولی تنهایی کسی بی حکمت نیست دنیا اینقد هست که خوشبختی تورو به کسی ندن فقط باید وقتش برسه   الانم درو دل بچه هارو بخون یکم گریت بگیره سبک شی حالت خوب میشه گاهی خنده دار هم هست 

البته که مامانتون واسه کارشون حتما  دلیل دارن.

فقط سعی کن رابطه خوبی با داداشات داشته باشی؛باهاشون لج نکن،اونوقت می بینی که چقدر بهت محبت می کنن.

با ارزوی موفقیت برای تو آبجی گلم.

ما آدمای گوشه گیر از بس از بقیه فاصله گرفتیم تنها شدیم...

مثل روز اول دبستان...

یادمه از همون روز اول ته کلاس می نشستم...

هر کی اومد سمتم پسش زدم...

و وقتی به تنهاییم پی بردم که دیر بود...

و بعد از اون تو زندگیم سمت هر کسی رفتم پسم زد...

چرا؟

چون از اول خودم بهشون اینطور فهموندم که....

نیازی به منت کسی ندارم...

نیازی به حرف زدن با کسی ندارم...

نیازی به کمک ندارم!

وقتی بچه بودم یه اختلال عصبی داشتم.واسه همین کمتر کسی حاضر بود دور و برم باشه.حتی خواهر برادر خودمم ازم فاصله می گرفتن...

بزرگتر که شدم اختلالم درمان شد...

با درمان شدنم فک کردم دیگه روزای سخت تموم شد. دیگه خوشبختم اما غافل ازینکه هرچی بزرگتر شدم مشکلاتم بیشتر شد.

مشکلات خانوادگی ، بدهی های بابام ، مشکل جسمی خودم و....

ولی با این همه مشکل و درد و ناراحتی تصمیم گرفتم از نو شروع کنم. اما سمت هرکی رفتم پسم زد...

انگار وظیفمه که حال بقیه رو خوب کنم.و وقتی حالشون پیش من خوب شد میرن رفاقت و عشق و حالشونو پیش یکی دیگه می کنن.

اصن نمی فهمم؟!

چطور وقتی واسه یه نفر تا مرز اهدای کلیه رفتم وقتی حالش خوب شد اینقد راحت گفت از اولم من و تو نه از نظر رفتار نه خانواده ب هم نمی خوردیم؟

تو باید یا با کار یا با درس مورد علاقه ات سرخودتو گرم کنی ، تو اونا پیشرفت کنی 

برو مشاوره. منم یه زمانی حالم عین تو بود قصد سر به نیست کردنموداشتم.میخواستم همه چی تموم شه

از سر تشنگی تو خیابون که داشتم رد میشدم رفتم تو مسجد آب بخورم و برم دنبال بدبختیام ، همینطور که به آبخوری تکیه داده بودم ، حاج اقای که نمازش تموم شده بود اومد پیشم.حتما ازقیافه داغونم فهمیده بود تو فکرم و حال ندار. سر صحبتو باهام باز کرد.

 اولش هر چی میگفت حوصله بحث و .. نداشتم فکر کرد شکست عشقی چیزی خوردم منم اعصاب نداشتم  به زور جواب میدادم گفتم بی خیال از پس خودمم برنمیام . بعدش میگفت چرا سعی نمیکنی خودتو ثابت کنی با همین جوونیت با همین استعدادایی که خدا به یکی مثل تو داده و به من نوعی مثلا نداده. یک چیزایی گفت یکم بدلم نشست گفتم راس میگه خودکشیم کنم اون دنیا دوباره باید تاوان بدم وقتی داره میگه فلانی معلول بوده و فلان رشته قبول شده و فلان اتفاق خوب افتاده چرا من نه ، مگه از کی کمترم خدا ، اینجام خونه خودته کمک کن اوسا کریم، گفتم با خودم انقدی موفق بشم که مرکز توجه خونواده اقوام دوستام بشم.البته اون موقع هیچ دوستی ام نداشتم بعد ها دیگه چرا . 

سلام

چیزی زیادی واسه گفتن ندارم اهل شعار دادنم نیستم اما شما که این دنیا هیچکس به قول خودت دوست نداره حداقل بزار اونی که همه بنده هاشو دوس داره و هیچکس و ناامید نمیکنه دوست داشته باشه میخوای خدا ی به اون بزرگی هم دوست نداشته باشه خودکشی کن، میخوای اون دنیا هم خراب کنی خودکشی کن ...

کسی که خودشو دوس نداشته باشه توقعی نداشته باش بقیه هم دوسش داشته باشن در هر حالتی که باشی به داشته هات بناز نذار کسی بهت توهین کنه 

به این فک کن شاید داشته های تو سقف آرزوهای ی نفر دیگه باشه ( که هست)  

زندگی کن و امیدوار و قوی باش ی آدم قوی و قهرمانو همه دوس دارن اما ی آدم ضعیف النفس رو نه ..

در پناه حق 

سلام

خیلی متاسف شدم...

ببخشید که اینو میگم..ولی خدا خیلی دوسِتون داره که اون 2 بار زنده موندید...درسته که الان از همه چی خسته شدین...ولی مطمئن باشید...بدون هیچ شک و شبهه ای...اگه همه چی رو تموم میکردید پشیمون میشدید. بد پشیمون میشدید.

ای کاش آیدی تلگرامی چیزی میذاشتید که راحت تر بشه صحبت کرد...

سلام دوست عزیز

اگر مایل بودید

اگر امکانش هست

آیدی تلگرام یا ایمیل یا ... بذارید که بتونیم صحبت کنیم

بعضی وقتا میگم شاید خدا سرونوشتمو زده تنهایی،قراره همیشه تنها باشم،بعضی وقتا ام میگم ن فکرنکنم خدا بذاره ازین ب بعدم تنها باشم!اما هیچ نشونه ای نمیبینم،ولی بازم امیدوارم...

امیدوارم یروزی ی آدمی بیاد تو زندگیم

من انقد تنها ام اکثرا تو توهمم

مسخرم نکنید ولی همیشه تو فکرم دورم شلوغه و چندتا خاهر برادر دارم

خیلی عادت کردم،ی شبم بدونه این توهم نمیخابم،چندین ساله،از بچگی اینجوری شدم،همون وقتی ک فهمیدم قراره همیشه تک فرزند بمونم...

💔💔💔💔💔💔💔💔💔💔💔💔💔💔💔💔💔💔💔💔💔

به نظر همه‌اش در یک واقعیت تلخ خلاصه می‌شود : پول

انسان در این دوره زمانه اگر پول داشته باشد، همه دوستش دارند؛ همه می‌خواهند رفیقش شوند؛ همه از حسنات نداشته‌اش تعریف می‌کنند و...

اما اگر پول نداشته باشد، همه ترکش می‌کنند؛ شاید حتی از خانواده‌اش هم طرد شود.

متأسفانه یا خوشبختانه وضعیت همه‌ی جهان (و نه حتی فقط جامعه‌ی ما ایران) اینگونه شده است.

مرسی از حرفاتون

من یجورایی همیشه خودم حال خودمو خوب میکنم

بذارید از خودم بگم ک نگید ی دختر تنبلو افسردست ک هیچ کاری،از ستش برنمیاد:))

من دانشجوی مهندسی ام،ترم آخرم، هم رزمی کارمیکنم هم طراحی میکنم،راستش دیشب دلم شدیدا پر بود،از کسی ن،از تنها موندنم،میدونی؟تک فرزندی عینه تو کما موندنه،آدم یسری از وقتا دلش میخاد باکسی حرفایی بزنه ک ن میشه ب پدر مادر گفت ن میشه ب دوستو فامیل گفت،نیاز داری ک کسی مثل خاهر یا برادر حرفاتو بشنوه،اما میبینی نیستن،اون لحظه انگار رفتی تو کما،خیلی خوبه ک شما تک نیستی،قدرشونو بدون،من اگه داشتم جونمو میدادم بخاطرشون،آدم ممکنه از غصه چند لحظه ناامید بشه اما هیچوقت نشده ناامید بشم کاملا

شاید بقیه فکرکنن تک فرزندا بیخودو بی جهت دارن ناراحتی میکنن،ولی باورکنید تک فرزندی واقعا ی چیزه عجیب غریبیه و واقعا دنیای ما با دنیای اونایی ک تک فرزند نیستن خیلی خیلی فرق داره،از همه بدتر اینه ک کسی درکم نمیکنه،همه میگن خوش بحالت ما ک داریم چیشده؟؟؟حتی پدر مادره خودم!!!!

آدمی نیستم ک افسرده باشم یا حداقل تو ظاهر معلوم نیس،اینقد پر انرژی رفتار میکنم ک دوستم میگه خوش ب حال کسی ک قراره باتو ازدواج کنه،متاسفانه زیاد میخندم و همه فکرمیکنن غمی ندارم،دیگه نمیدونن تو اتاق خودم چ گریه ها ک نکردم.... 

منم مث شمام ولی عقیده دارم چرخ و فلک زندگی همیشه میچرخه و یه روز هم ادمایی که بالا بالا هستن میان پایین و ادمایی که خیلی پایینن و کسی بهشون توجه نمیکنه میان بالا طوری که الگوی خیلیا میشن...

همیشه تحقیر شدم بابام که همه کاراشو من انجام میدم یک بار بهم توجه نکرده.

بابام و مامانم همیشه بین من و داداشم فرق میذارن من اگه چیزی بخوام غیر ممکنه ولی داداشم چیزی بخواد ممکنه چون اون همیشه با گریه کردن و دعوا همه چی بدست آورده اما چون من آدم ساده ای بودم تو سری خور بودم هیچکی به حرفام گوش نمیده

دوسم ندارن ن خانواد.ن دوست ن آشنا.ن غریبه

به جایی رسیدم میگم فقط دو راه دارم یا فرار کنم یا خودمو بکشم.با بغض دارم مینویسم هیچکی دوسم نداره😢

میزاره خواهرم با دوستاش بره بیرون بگرده اما من امروز میخواستم برم کتابمو از دست دوستم که جا مونده بود بگیرم،اولش گفت توهم همیشه  ی خدا کتابت دست اینو و اونه و کلی متلک دیگه

این چه حرفیه عزیزم پدر و مادرت شاید به اون اهمیت بدن اما ممکنه تو قلبشون تو رو هم دوست داشته باشن

چقدر زیبا و مرتب مینویسید من بعد اسم مسیح و لیام عاشق اسم شما شدم خیلی اسمتون قشنگه :)

منم ی داداش دارم که 7 سال از من بزرگتره کلی هم اذیتم کرده که البته دست خودش نبود و نمیدونست بیرون چه خبره و نفهمید کاری که کرد باعث ضربه به من شد و وقتی برگشت و منو تو اون وضع دید براش خیلی سخت بود و تا اون روز اشک داداشم و ندیده بودم اما گریه کرد ... شکست ...الان هم که الانه  از من فرار میکنه که منو نبینه قبلا چهار یا پنج بار میومد ایران اما الان با زور شاید سالی دوبار بیاد اونم با زور با هم خیلی در تماسیم اما دیگه نگام نمیکنه هرچی بهش گفتم نگام کنه میگه روم نمیشه نگاه چشات کنم

ولی نمیدونه که با این کار بیشتر داره منو عذاب میده و اعصابم خورد میشه و ناراحت میشم اما هر کاری هم بکنه بازم داداشمه ...بازم بزرگترمه...بازم عزیزمه...بازم عشقمه...من عاشقشم نمیتونم ببینم نتونه نگام کنه

اگه همین الان هم بگه بمیر می میرم

بجز اینکه برم تو اتاق درو ببندم گریه کنم راه دیگه ای به فکرم نمیرسه 

---

تمام نظرات و خوندم و تنها به این نتیجه رسیدم که همتون دو چیزو کم دارید یکی  اینکه اصلا خودتون و دوست ندارید و نمیدونید منشا اینکه کسی سمتتون نمیاد اینه که هیچ علاقه ای به خودتون ندارید و انتظارر دارید که همه سمتتون بیاند ودوستون داششته باشند یکی دیگش خداتونه اصلا تا حالا شده واقعا دوسش داشته باشین تا حالا شده عاشقش بشین بخدا خیلی خوبه حتی برای دیروزم که شده عاشق شو و باهاش دوست شو     از همه مهم تر خداست بخدا اگه عاشقش بشین چنان دنیارو بپات می ریزه که نیاز  به هیچ بنی بشری نداری اصلا چه بخوای چه نخوای هر جا بری چه ادم خو ب چه بد همه شیفتت میشن شیفته ی ارامشت شیفته ی مهربونیات خوبیات  شیفته ی همه چیت تو این دوره زمونه   تنها چیزی که مردم ازش دور شدند خداست و تنها چیزی که دنبالشن ارامشه ننه جذب ادمایی میشن  که دنیایی از آرامش از جنس خداند  

وقتی کوچیک بودم می خوردم زمین مامانم بغلم میکرد همه نگرانم بودن 

الان بزرگ شدم زخماییی دارم میخورم ولی هیشکی نیس حتی بهم بگه چته *:*هه دنیارو ):

من بهاره هستم.یه شکست بزرگ خوردم. شاید به نظر شما مهم نباشه ولی رو من اثر زیادی گذاشته.

شکست من به شنا ربط داره.من یه شناگر هستم. دو ماه پیش خبر اومد که واسه المپیاد دارن مارو میبرن رامسر.الان هم تا اعلام نفراتی که میرن به مسابقات 4 هفته مونده. ولی من هیچکای نتونستم بکنم.روز به روز شنام گند تر از دیروز میشه.مربی تیممون هم انگار ن انگار که من هر روز دارم پسرفت می کنم. همش به بقیه توجه می کنه.تو این 4 هفته همه بهتر از قبل میشن. اما من.....

این موضوع خیلی رو من اثر گذاشته احساس بازندگی می کنم.هیچوقت مقام نیاوردم.دیگه خسته شدم.از این همه تمرین شب و روز بی فایده خسته شدم. هیچکس منو درک نمی کنه.چون خودشون روز به روز دارن میرن بالا تر. این موضوع رو به مامانم گفتم اما،اون به جای اینکه من رو دلداری بده بهم گفت : می خواستی تمرین کنی. به من هیچ ربطی نداره. با این حرفش بد تر شدم و کاملا روحیم رو بباختم.

امید وارم سرتون رو درد نیاورده باشم.

چند بار خواستم از همه شون چشم برگردونم و فقط با خونوادم هم خونه باشیم . خستم از این که حالت بد باشه و بزارن واسه چیزای دست وپا افتاده . این که تو خیالام زندگی کنم اصلا از زندگی واقعی بیرون اومدم توسن کم عاشق شده باشی اونم یه طرفه دوسالم تا دم فراموش کردن میرسی و یه چیزی باعث میشه که همه چی بر باد بره خسته کنندس  داغون کنندس واسه یه دختر ده یازده ساله عاشقی سخته اونم یه طرفه از همه بدتر که اونو یکی دوسال یه بار میبینی هه الان جوری شدم که دارم از خداهم بیخیال میشم الان از همه وقت های خسته شدنم بدتره لب مرز کفرم 😭😭😭😭

حلال هر مشکلی پوله...میتونی با پول چاق بشی لاغر بشی خوشگل بشی جذاب بشی.و....همه تو این زمونه پول پرستن همه دخترا و پسرا...پس بدو دنبال پول تا مشکلت حل بشه فقط دنبال پول...هرکی بگه مفتی از تنهایی درت میاره دروغ گفته....فقط پول میخوان همه