سلام به همتون...

من یه دخترم ... پونزده سالمه... اومده بودم اینجا ازتون کمک بخوام .. واسه اینکه هیچ کس بهم توجه نمی کنه هیچ کس یعنی واقعا هیچ کس... حتی هم کلاسی ها و دوستام... چند تایی دوست دارم اما دلم می خواد همه باهام خوب باشن... فوق العاده خوش اخلاقم و با بقیه مهربون .

از اونا هم انتظار دارم مثل خودم باهام رفتار کنن اما این کارو نمی کنن...یه بار از یکی از همکلاسی هام پرسیدم که چرا؟ چرا هیچ کس جرئت نمی کنه طرفم بیاد ؟ چرا هیچ کس میل نداره باهام صحبت کنه؟ چرا هیچ کس منو نمی خواد؟ چرا بهم اهمیت نمیدن؟ گفت آخه چهره ات وحشتناکه ...

چهره ی من معمولیه و شایدم کمی زیبا... چشمان متوسط قهوه ای. بینی متوسط و صاف. لب های خوش فرم و ابروهای بلند و کشیده. یه کم تپل هستم اما نه به اندازه ای که منو زشت نشان بده. و پوست گندمی.

خیلی عادیم خییلی...

اما مثل آدمای عادی باهام برخورد نمیشه...

پشت سرم بهم میگن امل ... آخه کسی که چادر سر کنه امله ؟ کسی که دوست پسر نداشته باشه امله ؟ کسی که با پسرای هرزه طوری برخورد کنه که حتی بهش نگاه هم نکنن امله ؟

به خدا خسته شدم... ازنگاه های سنگین شون ... از رفتارهاشون و ازحرفاشون...

تنهام بدجور... تو این گیر و دار به یکی از پسرای فامیل مون هم علاقمند شدم. اصلا دلم نمی خواست این اتفاقا برام بیفته و از کسی خوشم بیاد ...اما شد دیگه ...

و به کسی علاقه مند شدم که هرگز بهش نمی رسم... واسه اینکه ازم بالاتره ... بهتره ... البته از نظر بقیه. این موضوع باعث شده که درسام بدجوری افت کنه... دیگه آرامش روانی ندارم...

تو رو خدا بگین چی کار کنم که انقدر مثل افسرده ها نباشم؟ چی کار کنم که بقیه حداقل به عنوان یه آدم معمولی بهم نیگا کنن؟ جون  هر کی که دوسش دارین بگین چی کار کنم تا فکر این پسره رو از ذهنم بیرون کنم؟

متشکرم!